Κάποιοι άνθρωποι δεν γράφουν απλώς την ιστορία του αθλητισμού. Τη ζουν, τη φυλάνε σαν πολύτιμο αρχείο στην ψυχή τους και τη μεταφέρουν, ξυπνώντας μνήμες στους παλαιότερους και διδάσκοντας τους νεότερους. Ο Δημήτρης Δημητρίου είναι από τους αθλητικούς συντάκτες που μετέτρεψαν την αγάπη και το πάθος τους για τον αθλητισμό σε έργο ζωής. Από τη «Σημερινή» της δεκαετίας του 1980 μέχρι την κορυφή του αθλητικού τμήματος του «Πολίτη», εκεί όπου καθοδήγησε γενιές συντακτών και χάρισε στην εφημερίδα τις πιο λαμπρές κυκλοφοριακές της μέρες, η διαδρομή του είναι συνώνυμη με την αφοσίωση και τη συνέπεια. Μέσα από το έργο του αναδεικνύεται η δημοσιογραφία που τιμά την αλήθεια και διασώζει την ιστορία του κυπριακού αθλητισμού.

Το βιβλίο του, «Με τους θεούς του Ολύμπου», γυρίζει τον χρόνο πίσω σε μια εποχή γεμάτη πάθος, όνειρα και ιστορικούς συμβολισμούς: τα χρόνια 1967-1974, τότε που οι πρωταθλήτριες ομάδες της Κύπρου δοκίμαζαν τις δυνάμεις τους στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τότε που το κυπριακό ποδόσφαιρο συναντούσε τα ελληνικά του όνειρα.

Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, 19 Νοεμβρίου, στις 19:00 στην «αίθουσα ΟΠΑΠ «Ευ Αγωνίζεσθαι» στο Ολυμπιακό Μέγαρο, σε μια εκδήλωση που υπόσχεται να ξυπνήσει μνήμες και να τιμήσει μια ολόκληρη εποχή. Μέσα από τη συζήτησή μας, ο Δημήτρης Δημητρίου ξεδιπλώνει άγνωστες πτυχές της ποδοσφαιρικής ένωσης Κύπρου–Ελλάδας, αποκαλύπτει ιστορικά γεγονότα και μιλάει για την αξία της αλληλεγγύη, καθώς τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν για τη δημιουργία του Ταμείου Αλληλεγγύης Αθλητικών Συντακτών.

Για μένα, η συνάντηση με τον Δημήτρη Δημητρίου ήταν κάτι παραπάνω από επαγγελματική. Ήταν ο άνθρωπος που, πριν από 23 χρόνια, μου άνοιξε την πόρτα του «Πολίτη» και μου έδειξε πως η αθλητική δημοσιογραφία δεν είναι απλώς δουλειά, αλλά τρόπος ζωής. Ήταν ο άνθρωπος που καθόρισε το επαγγελματικό μου μέλλον και μου απέδειξε με τη στάση του πως η πραγματική δουλειά είναι εκείνη που σε γεμίζει, που γίνεται ευχαρίστηση, δημιουργία και έμπνευση.

Ο Δημήτρης Δημητρίου ασχολήθηκε από πολύ νεαρή ηλικία με τη δημοσιογραφία. Ξεκίνησε να εργάζεται στα γραφεία της «Σημερινής» στην Αθήνα, το 1981, παράλληλα με τις σπουδές του. Το 1983 επέστρεψε στην Κύπρο και εντάχθηκε στο δυναμικό της «Σημερινής», αναλαμβάνοντας καθήκοντα στο ελεύθερο ρεπορτάζ. Λίγα χρόνια αργότερα, μετατέθηκε στο αθλητικό τμήμα της εφημερίδας στο οποίο διετέλεσε και αρχισυντάκτης. Παράλληλα εργάστηκε και στο Ράδιο Πρώτο, κάνοντας τις πρώτες μεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων στην ελεύθερη ραδιοφωνία. Το 1999 εντάθηκε στο δυναμικό της εφημερίας «Πολίτης», αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης στο αθλητικό τμήμα, θέση την οποία διατήρησε μέχρι την αποχώρησή του, στο τέλος του 2020».

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο και ποιο προσωπικό ενδιαφέρον σας ώθησε να ασχοληθείτε με αυτή την ιστορικά φορτισμένη περίοδο;

«Ήταν ένας στόχος που έθεσα πριν πολλά, πολλά χρόνια. Όπως με θύμισε ο Παναγιώτης Φιλίππου, τη συγγραφή του βιβλίου τη συζήτησα μαζί του για πρώτη φορά το 1983, στην Πλατεία Συντάγματος, στην καθιερωμένη μας βόλτα, μετά τα μαθήματα στη δημοσιογραφική σχολή!».

Η έρευνα κράτησε αρκετά χρόνια, όπως γνωρίζουμε. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε στη συγκέντρωση και τεκμηρίωση του υλικού;

«Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν οι συνθέσεις των ομάδων μας σε όλους τους αγώνες και ειδικότερα τα πρώτα χρόνια (1967 έως 1970). Εκείνες τις χρόνιες οι αθλητικές σελίδες των εφημερίδων δεν ασχολούνταν με λεπτομέρειες για τους αγώνες. Πηγή μας ήταν οι αθηναϊκές εφημερίδες. Σκεφτείτε όμως τώρα να βλέπεις τη σύνθεση της ΑΕΛ με έξι Παπαδόπουλους! Άντε να βγεις από μέσα...».

Στο βιβλίο αναφέρετε άγνωστες, για τους περισσότερους, πτυχές της ποδοσφαιρικής ένωσης. Ποια από αυτή θεωρείτε τη σημαντικότερη ή πιο αποκαλυπτική;

«Η πιο αποκαλυπτική λεπτομέρεια προέκυψε την τελευταία στιγμή. Εκεί που το βιβλίο ολοκληρωνόταν, ήλθε μια δημοσίευση από το βιβλίο του διακεκριμένου συνάδελφου, Χριστού Σωτηρακόπουλου (Της Κυριακής τα είδωλα), ότι η στρατιωτική κυβέρνηση της Ελλάδας, αποφάσισε την ενοποίηση του κυπριακού με το ελλαδικό ποδόσφαιρο, προκειμένου να φέρνει, χωρίς να το υποψιάζεται κανένας, στρατό στην Κύπρο (πρακτικά συνεδρίας πενταγώνου)».

Επίσης, στο βιβλίο αναφέρεστε, ανάμεσα σε άλλα, και σε λεπτομέρειες γύρω από τη συμφωνία για την ένταξη της πρωταθλήτριας Κύπρου στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σύμφωνα με την έρευνά σας, η απόφαση ήταν καθαρά αθλητική ή χρησιμοποιήθηκε και ως πολιτικό/ιδεολογικό εργαλείο;

«Την απάντηση τη δίνω στην προηγούμενη ερώτησή σας. Ωστόσο υπήρχε στη μέση και το πολιτικό/ιδεολογικό, καθώς ήταν ξεκάθαρα τα μηνύματα πριν τους πρώτους αγώνες, ότι η ποδοσφαιρική ένωση αποτελούσε τον προάγγελο της ένωσης των δύο χωρών...».

Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το πιο συγκινητικό ή καθοριστικό στιγμιότυπο που ανακαλύψατε κατά την έρευνά σας;

«Το βιβλίο ολόκληρο, Ανδρέα μου, είναι γεμάτο συγκινησιακά στοιχεία, από την παρολίγον πτώση του αεροπλάνου της αποστολής του Ολυμπιακού μέχρι και το δυστύχημα που έστειλε τον Κυριάκο Κουρέα με σοβαρά τραύματα στο νοσοκομείο. Ήταν γενικά  και ο τρόπος που τα κυπριόπουλα, παίκτες και φίλαθλοι έβλεπαν τη συμμετοχή τους στο πρωτάθλημα Α’ Εθνικής. Ένιωθαν ότι έσμιγαν με τους ποδοσφαιρικούς θεούς των ονείρων τους! Γι' αυτό και ο τίτλος του βιβλίου...».

Άλλαξε η οπτική σας για το κυπριακό ποδόσφαιρο μέσα από αυτή την πολύχρονη έρευνα;

«Αγάπησα πολύ περισσότερο το ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής, γι' αυτό κι έδωσα όλο μου το είναι για να γράψω το βιβλίο. Αν μου έκαναν πρόταση να γράψω βιβλίο με θέμα το σημερινό Κυπριακό ποδόσφαιρο, θα έλεγα ευγενικά, όχι!».

Το φωτογραφικό υλικό του βιβλίου είναι ιδιαίτερα πλούσιο. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για το πώς το συγκεντρώσατε και τι σημασία έχει για εσάς αυτό το αρχείο;

«Αρκετές φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο του πατέρα μου. Όμως, περί το τέλος του περασμένου αιώνα απέκτησα τα δικαιώματα ενός μοναδικού αρχείου από την Ελλάδα. Ήταν 311 αρνητικά σε φάκελο, με ένδειξη ‘ κυπριακές ομάδες’. Εκπληκτικές φωτογραφίες από τη δουλειά του αείμνηστου Αθηναίου φωτορεπόρτερ, Δημήτρη Τριανταφύλλου. Είναι ο ίδιος φωτογράφος που αποτύπωσε τις μάχες της Πίνδου, το 1940! Πολλά στιγμιότυπα από εφημερίδες της εποχής μου έστελναν από της Αθήνα, οι φοιτητές τότε, Ηρόδοτος Μιλτιάδους και Μικαέλο Παπαδάκης».

Όπως εσείς, έτσι και ο πατέρας σας υπήρξε ευρέως γνωστός και πετυχημένος στον χώρο. Πόσο επηρέασε αυτή η κοινή πορεία την έρευνά σας και τον τρόπο που προσεγγίσατε το βιβλίο;

«Ο πατέρας μου; Πόσο με επηρέασε; Είναι δύσκολο να σας το περιγράψω. Φτάνει μόνο να σας μεταφέρω την αγωνία μου κάθε φορά που συνόδευε ομάδες μας στην Ελλάδα».

Πιστεύετε ότι η ποδοσφαιρική ένωση επηρέασε μακροπρόθεσμα την ταυτότητα ή την εξέλιξη του κυπριακού ποδοσφαίρου;

«Δίχως άλλο επηρέασε. Και τολμώ να πω ότι η ενοποίηση με την Ελλάδα αποτέλεσε την αρχή του επαγγελματισμού στο ποδόσφαιρό μας».

Πώς βλέπετε το ενδιαφέρον του σύγχρονου φιλάθλου για τέτοιες ιστορικές περιόδους;

«Εξαιρετικά μεγάλο, αν κρίνω από τα τηλέφωνα που δέχομαι καθημερινά. Θα δούμε βέβαια και από τις πωλήσεις του βιβλίου».

Η αφιέρωση του βιβλίου στον πατέρα σας Ανδρέα Παφίτη και στον αδελφικό σας φίλο Κωστάκη Κουτσοκούμνη είναι ιδιαίτερα συγκινητική. Τι σημαίνουν για εσάς αυτοί οι δύο άνθρωποι;

«Σημαίνουν τα πάντα! Ο πατέρας μου με δίδαξε αθλητικογραφια και ο Κωστάκης μου έδωσε να καταλάβω τι πάει να πει ζωή, αγάπη, σεβασμός, πίστη. Δυστυχώς έφυγαν και οι δύο πρόωρα από τούτο τον κόσμο, βασανισμένοι. Και δύο φορές δυστυχώς, αυτά τα βάσανα τα κληρονόμησα! Όσο ζω, θα τους σκέφτομαι και οι συμβουλές τους θα με καθοδηγούν μέχρι να τους συναντήσω ξανά...».

Αποφασίσατε να διατεθούν τα έσοδα του βιβλίου για τη δημιουργία ενός ταμείου που θα βοηθά αθλητικούς συντάκτες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Τι σας ώθησε σε αυτή την κίνηση και ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στον χώρο του αθλητικού Τύπου ή αν θέλετε γενικότερα της δημοσιογραφίας;

«Ταμείο Αλληλεγγύης Αθλητικών Συντακτών. Αυτό θα είναι το κληροδότημα μου φεύγοντας από αυτό το επάγγελμα που τόσο αγάπησα. Αυτό είναι και το μήνυμά μου προς τους νέους αθλητικογράφους. Αν δεν μπορείτε να αγαπήσετε αυτό το επάγγελμα αποχωρήστε όσο είναι νωρίς! Η δημοσιογραφία/ αθλητικογραφία, αν δεν την αγαπάς σε διαλύει ως άνθρωπο...».

Κλείνοντας, τι θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση του «Με τους θεούς του Ολύμπου»;

«Με τους θεούς του Ολύμπου, δεν είναι τίτλος εντυπωσιασμού, ήταν η πραγματικότητα με τους Έλληνες παικταράδες της εποχής. Θα κλείσω, αντιγράφοντας από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μου: ‘Τα τελευταία χρόνια του θεσμού, στο ΓΣΠ, είχα την ευκαιρία να κάνω το όνειρο πραγματικότητα. Σε κάποιους από τους αγώνες, έγινα κι εγώ ένα από τα παιδιά της μπάλας! Έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά, τον Δομάζο, τον Κούδα, τον Παπαϊωάννου, τον Δεληκάρη! Στο ίδιο γήπεδο με τους θεούς του Ολύμπου. Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Πάνω απ' όλα ευχαριστώ τον «Πολίτη», τον έρωτά της ζωής μου και όλους όσοι συνέβαλαν στην έκδοση του βιβλίου, τον Ορέστη, τη διόρθωση, τον Ηρόδοτο, τον Μικαέλο, το τυπογραφείο KONOS PRESS και την ΚΟΠ για τη χορηγία της!».