Το κυπριακό ποδόσφαιρο δεν είναι αγγελικά πλασμένο. Τουλάχιστον από τότε που το θυμούμαι, πριν καμιά 55αριά χρόνια μέχρι και σήμερα, πάνω-κάτω κανένας μας δεν νοιάστηκε για το ίδιο το άθλημα. Η έγνοια όλων μας, ήταν η ομάδα, ποτέ το σύνολο των ομάδων, ποτέ η Εθνική μας.

Η διάφορα του τότε με το σήμερα είναι ότι άλλαξε ο τρόπος που σπρώχνουμε τις ομάδες μας. Παλιά, θυμούμαι, έμπαινε μπροστά το κόμμα κι έσπρωχνε τις ομάδες. Χρόνια αργότερα η μεθοδολογία της «βοήθειας» άλλαξε εντελώς. Τα κόμματα ναι μεν είναι εδώ και κοιτάζουν πώς θα επωφεληθούν από το ποδόσφαιρό μας, όμως πλέον δεν είναι αυτά που έχουν τον πρώτο λόγο. Μετά την καθιέρωση του επαγγελματισμού μπήκε το χρήμα στη μέση κι αυτό είναι που κινεί τα νήματα...

Το ποδόσφαιρό μας, πάντα είχε προβλήματα, πάντα έκρυβε μεγάλες αντιπαλότητες και πάντα κατά καιρούς είχε να παρουσιάσει σοβαρά επεισόδια κι εντός κι εκτός γηπέδων. Κι να μην μου λένε οι παλιοί, «τον τζαιρόν μας ήταν διαφορετικά...». Ναι, διαφορετικό ήταν το ξύλο που έπεφτε ή καμιά φορά και οι πυροβολισμοί που ακούγονταν. Για να καταλάβετε, κροτίδες ρίχναμε από τη δεκαετία 1970-80!

Τέλος, όσον αφορά την ΚΟΠ, τα ίδια είχαμε. Πρώτα ήταν η μάχη δεξιών - αριστερών για τον έλεγχο της ομοσπονδίας, τώρα είναι αλλά πράγματα που μετρούν και βέβαια ποτέ κι από κανένα δεν ήταν πάνω από όλα μόνο το συμφέρον του κυπριακού ποδοσφαίρου...

Όσο για τον κόσμο, δεν πιστεύω ότι είναι δικαιοσύνη που ζητά αλλά το καλό και το συμφέρον της ομάδας του ο καθένας!..