Έγραψα κατά καιρούς δεκάδες άρθρα για τα διάφορα σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν το κυπριακό ποδόσφαιρο και κυρίως για το οικονομικό, το οποίο εδώ και καιρό βγήκε εκτός ελέγχου. Οφείλω να παραδεχθώ ότι τα άρθρα μου δεν έπιασαν τόπο, ούτε και βοήθησαν κανέναν να αντιληφθεί πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα διάβαζα ότι η Κύπρος είναι η πρώτη χώρα σε προσφυγές και με ρεκόρ αύξησης των χρεών των σωματείων κατά 66% τα τελευταία 3 με 4 χρόνια! Τι έγραφα τα τελευταία χρόνια; Πολύ απλά, ότι κτίζαμε παλάτια πάνω στην άμμο. Ότι τα περισσότερα σωματεία μας δαπανούσαν πολύ περισσότερα από τα έσοδά τους και ότι οι προϋπολογισμοί τους δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα.

Θα μου πείτε, τα κριτήρια; Άστε τα αυτά, είναι παλιά κόλπα. Εξάλλου, βλέπετε πού φθάσανε σήμερα κάποιες από τις ομάδες. Παρακαλούν την κυβέρνηση να κάνει λίγο σκόντο με τις οφειλές τους ώστε να αρχίσουν σιγά - σιγά να αποπληρώνουν τα χρέη τους. Γίνεται όμως τέτοιο πράγμα; Από τη στιγμή που ορισμένες από τις υποθέσεις κατέληξαν στα δικαστήρια, πιστεύω ότι όχι, δεν γίνεται. Οι οφειλές δεν μπορούν να περιμένουν άλλο.

Τόσα χρόνια παρακολουθούσαμε ένα πρωτάθλημα στο οποίο ήταν όλα ψεύτικα, και έσοδα και έξοδα και πολλά άλλα ακόμα. Τώρα βέβαια έφθασε η ώρα της αλήθειας. Πόσα πραγματικά χρωστούν στην κυβέρνηση, πόσες προσφυγές υπάρχουν στη FIFA και δεν σηκώνουν αναβολή, πόσα πραγματικά μπορούν να ξοδεύουν κάθε χρόνο; 

Και επιτέλους, θα πρέπει να προσγειωθεί και ο ίδιος ο κόσμος. Όπως έχουν γίνει τα πράγματα, από εδώ και πέρα θα έχουμε ένα πρωτάθλημα τριών ταχυτήτων: 1. Πάφος, Άρης, 2. Ομόνοια, 3. Όλοι οι άλλοι…