Παλιότερα είχαμε διάφορα σοβαρά περιστατικά στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Πολλά από αυτά λειτουργούσαν και σαν αστεία για να περνά καλύτερα η ώρα στα ποδοσφαιρικά καφενεία. Ήταν η εποχή του ερασιτεχνισμού, όπου ένας λεφτάς πρόεδρος ή ένα κόμμα έπαιρναν μια ομάδα και τη χρησιμοποιούσαν όπως αυτοί ήθελαν.

Οι παλιότεροι, βέβαια, θα θυμάστε τι «μάχες» γίνονταν μεταξύ δεξιών και αριστερών σωματείων. Μέχρι τελικής πτώσης. Παράλληλα θα θυμάστε τις ολοφάνερες χάρες που γίνονταν υπέρ της μιας ή της άλλης ομάδας.

Από τα παλιά μία από τις μεγάλες έγνοιες των σωματείων μας ήταν ο έλεγχος της διαιτησίας. Κι είπαμε, τότε όλα είχαν σχέση με το αριστερά - δεξιά. Τότε κανένας δεν δοκίμαζε να επέμβει, ούτε τα κόμματα έκαναν καταγγελίες και εισηγήσεις. Μόνο κάποιοι ρομαντικοί φώναζαν αλλά τους έπνιγαν οι ίδιοι οι παράγοντες και οι εγκάθετοι των κομμάτων.

Πέρασαν χρόνια πολλά κι όλες σχεδόν οι ομάδες αποδεσμεύτηκαν από τα κόμματα. Μέχρι κι αυτή η Ομόνοια πέρασε στα χέρια Κυπροαμερικανού επιχειρηματία. Πλέον στο ποδόσφαιρο μπήκε το χρήμα, το στοίχημα, ο επαγγελματισμός και όλα άλλαξαν.

Είναι γι’ αυτό που πρέπει, επιτέλους, όλοι όσοι ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο να γίνουμε επαγγελματίες και ν’ αφήσουμε τα «μασκαραλλίκκια». Οι μόνοι που δικαιούνται να λένε πελλάρες είναι οι οπαδοί, από εκεί και πέρα όλοι οι άλλοι οφείλουμε να σοβαρευτούμε.