Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ένθετο «ΓΗΠΕΔΟ» της εφημερίδας «ΠΟΛΙΤΗΣ» (έκδοση Kυριακής 24/2)

Κατά την τρέχουσα σεζόν είχαμε δύο σημαντικές αποφάσεις του αθλητικού δικαστή.

Η πρώτη ήταν η ένσταση της ΑΕΚ κατά του κύρους του αγώνα με την Πάφο για αντικανονική συμμετοχή του 18χρονου Σωτήρη Ζάντη και η δεύτερη η ένσταση του Απόλλωνα για αντικανονική συμμετοχή του Φράνσις Ουζόχο.

Τόσο η ΑΕΚ όσο και ο Απόλλωνας δικαιώθηκαν από τον αθλητικό δικαστή. Η Ανόρθωση και η Πάφος μηδενίστηκαν στα «επίμαχα» παιχνίδια, ενώ επιβλήθηκε και στις δύο ομάδες αφαίρεση έξι βαθμών.

Όσον αφορά την ποινή της αφαίρεσης βαθμών, ο αθλητικός δικαστής στις αποφάσεις του επικαλείται το άρθρο 10.2 (ιη)(α) των πειθαρχικών κανονισμών της ΚΟΠ στο οποίο γίνεται σχετική αναφορά στις περιπτώσεις αντικανονικής συμμετοχής ποδοσφαιριστών.

Ειδικότερα, το άρθρο αναφέρει: «Αν η αντικανονική συμμετοχή γίνει σε αγώνα της α’ φάσης του Πρωταθλήματος Α’ Κατηγορίας, πέραν των άλλων ποινών, στο σωματείο, στους ποδοσφαιριστές και για την τύχη του αγώνα, να τιμωρείται από τη Δικαστική Επιτροπή και το υπαίτιο σωματείο και με αφαίρεση έξι (6) βαθμών».

Η Πάφος τιμωρήθηκε γιατί, ενώ ενέγραψε τον ποδοσφαιριστή στους καταλόγους, παρέλειψε για μερικές μέρες να πληρώσει το παράβολο των 175 ευρώ για να ολοκληρωθεί η εγγραφή. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης του αθλητικού δικαστή, η επιβεβαίωση της εγγραφής του ποδοσφαιριστή έγινε έξι μέρες μετά τον αγώνα (σ.σ. αρχικά το παιχνίδι ήταν προγραμματισμένο στις 25/8).

Στη δε περίπτωση της Ανόρθωσης, ακόμη και να υπήρξε «δόλος» στο δελτίο υγείας του Ουζόχο, ενδεχόμενο το οποίο εξετάζεται από την Αστυνομία, ο αθλητικός δικαστής δεν μπορούσε να ενεργήσει διαφορετικά. Ο αθλητικός δικαστής λειτουργεί στο αυστηρό πλαίσιο των πειθαρχικών κανονισμών της ΚΟΠ.

Στην ουσία και στις δύο περιπτώσεις εξέτασε αν η συμμετοχή των παικτών ήταν ή όχι αντικανονική και αναλόγως επέβαλε και τις ποινές.

Στο σκεπτικό της απόφασής του για την ένσταση του Απόλλωνα ξεκαθαρίζει σε κάποιο σημείο (σελ. 14) ότι το παρόν δικαστήριο αποτελεί πειθαρχικό όργανο το οποίο ασκεί πειθαρχικές εξουσίες, όχι στη βάση των αυστηρών κανόνων απόδειξης που χρησιμοποιούνται στα δικαστήρια της πολιτείας. Κατά συνέπεια, είναι υποχρεωμένος να κινηθεί με βάση πάντα τους πειθαρχικούς κανονισμούς.

Η απορία αρκετών είναι η ακόλουθη: «Πώς γίνεται να εξισώνονται τα δύο παραπτώματα από τη στιγμή που έχουν διαφορετική βαρύτητα;». Πιστεύουμε όμως, ότι εξηγήσαμε τον λόγο γιατί ο αθλητικός δικαστής δεν μπορούσε να επιβάλει διαφορετικές ποινές.

Άλλωστε και να είχε τη δυνατότητα να το κάνει αυτό, πώς μπορούσε να το πράξει από τη στιγμή που η υπόθεση με το δελτίο υγείας του Ουζόχο διερευνάται από την Αστυνομία; Θα ερχόταν να δικάσει και να τιμωρήσει την Ανόρθωση προτού αποφασιστεί αν η υπόθεση θα οδηγηθεί στο δικαστήριο;

Στην περίπτωση της Πάφου αρκετός κόσμος μιλά για αδικία αφού ένα ανθρώπινο λάθος της κόστισε τόσο ακριβά. Και είναι μια άποψη που δεν είναι παράλογη.

Με αφορμή το γεγονός αυτό, η θέση μας είναι ότι οι ιθύνοντες του κυπριακού ποδοσφαίρου οφείλουν να αναστοχάζονται τα εκάστοτε ζητήματα που ανακύπτουν αναφορικά με τα κριτήρια της απονομής δικαιοσύνης και να προχωρούν στις ανάλογες μεταρρυθμίσεις του νομοθετικού πλαισίου, όπου αυτό βέβαια είναι εφικτό.

Πάντως, επαναλαμβάνουμε πως υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες ο αθλητικός δικαστής κινήθηκε στο πλαίσιο της υφιστάμενης νομιμότητας.