Διαβάζεις τις δηλώσεις του Μίλοραντ Μάζιτς και απορείς σε ποια άλλη χώρα λειτουργούν με τέτοιον τρόπο οι ομάδες. Στέλνουν, λέει, επιστολές οι διοικήσεις και λένε «δεν θέλω αυτόν και αυτόν τον διαιτητή».

Τι πρέπει να κάνει η ομοσπονδία σε αυτές τις περιπτώσεις; Μήπως να ανταπαντάει με επιστολή στις ομάδες και να τους ρωτάει «ποιον θέλετε κύριοι; Πέστε μας και θα σας τον ορίζουμε!». Αν πάλι τύχει δύο ομάδες να ζητήσουν τον ίδιο διαιτητή να ρίξουμε κέρμα. Μα είμαστε σοβαροί σε αυτόν τον τόπο;

Η παραπάνω τακτική δεν είναι μυστική. Την ακολουθούν εδώ και χρόνια οι ομάδες, αλλά πρώτη ίσως φορά (ή από τις λίγες) βγαίνει επίσημα η ΚΟΠ και το παραδέχεται.

Βέβαια, για να φτάσουμε σε αυτό το τραγικό σημείο, την αποκλειστική ευθύνη την φέρει η ίδια η ΚΟΠ, η οποία δημιούργησε μία σχέση αλληλεξάρτησης με τις ομάδες και τους έκανε τα χατίρια. Και μπορεί να φαίνεται αστείο το παραπάνω, αλλά ναι, οι πληροφορίες (τουλάχιστον των προηγούμενων χρόνων) έλεγαν ότι σε μερικές περιπτώσεις έπρεπε να συμφωνήσουν τα διαγωνιζόμενα σωματεία για τον ορισμό ενός διαιτητή. Άκουσον, άκουσον…

Αυτή η τακτική είναι μέρος του μεγάλου προβλήματος της προκατάληψης. Γιατί; Είναι απλό. Διότι αν αποκλείεις ή ορίζεις διαιτητές μετά από αιτήματα των ομάδων σημαίνει ότι δημιουργούνται σκιές σε βάρος των τελευταίων.

Αν ένας διαιτητής διευθύνει συνεχώς παιχνίδια μιας συγκεκριμένης ομάδα ή το αντίθετο, δεν επιλέγεται δηλαδή σε κανέναν παιχνίδι της ίδιας ομάδας, τότε αρχίζει το πρόβλημα της προκατάληψης.

Η ίδια η ομοσπονδία έδωσε το δικαίωμα γι’ αυτόν τον παραλογισμό των «αιτημάτων» από πλευράς των ομάδων. Αν ο Μάζιτς μπορεί να τον σταματήσει δεν ξέρω. Στην πράξη θα φανεί ότι δεν υποκύπτει σε πιέσεις, όπως τόνισε. Διότι δεν θέλουμε έναν αρχιδιαιτητή και μία ομοσπονδία που να άγονται και φέρονται από τις ομάδες και τους παράγοντες. Έτσι, δημιουργήθηκε ο φαύλος κύκλος. Και τώρα δεν βγαίνουμε από μέσα…