Τρέχουν με τα αμαξίδιά τους στο παρκέ και σκοράρουν, προσφέροντας θέαμα και ανεπανάληπτες στιγμές. Με αποτελεσματικότητα και τεχνικές μοναδικές. Στο παρκέ αποδεικνύουν ότι η ζωή δεν τελειώνει με μια ατυχία. Είτε χάνουν είτε κερδίζουν, ο δρόμος είναι ένας, να γίνονται καλύτεροι κάθε εβδομάδα μέσω των τριπλών προπονήσεων. Να φτάνουν στον στόχο τους! Ρολάρουν με τα αμαξίδιά τους στο παρκέ και βγαίνουν πρωταθλητές και νταμπλούχοι! Ο Κεραυνός Rollers για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σήκωσε ψηλά στον ουρανό τον τίτλο στο Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ Τροχοκαθίσματος και το Κύπελλο, δείχνοντας σπουδαίες αρετές, τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Αρχιτέκτονας της σπουδαίας δουλειάς και των επιτυχιών η Νίκη Τελώνη, η οποία κατέχει ταυτόχρονα και τη θέση της προπονήτριας στην Εθνική Κύπρου! Πρώην καλαθοσφαιρίστρια της ΕΘΑ Έγκωμης, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με ειδικότητα την καλαθόσφαιρα. Το μπάσκετ σε τροχοκάθισμα προέκυψε τυχαία στη ζωή της, όταν άρχισε ως εθελόντρια να βοηθάει τη Nicosia Team Rollers. Όταν η θέση του προπονητή έμεινε κενή και τέθηκε θέμα να αναλάβει η ίδια τα ηνία της ομάδας, στην αρχή ήταν λίγο διστακτική, αλλά, όπως ομολογεί, «στην πορεία αγάπησα το άθλημα και την ομάδα». Αυτή η αγάπη την ώθησε να αρχίσει ένα νέο ταξίδι στη ζωή της. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Γήπεδο» της εφημερίδας «Πολίτης», η Νίκη Τελώνη αναφέρεται στο άθλημα της καλαθόσφαιρας σε τροχοκάθισμα, για τις μαγικές στιγμές που έζησε η ίδια και όλοι στον Κεραυνό Rollers με την κατάκτηση των δύο τελευταίων νταμπλ, τη βοήθεια που πρέπει να δοθεί από το κράτος, τις δυσκολίες στο θέμα της προσβασιμότητας στα γήπεδα, ενώ καλεί τον κόσμο να αγκαλιάσει και να στηρίξει τους αθλητές.

 

 Πες μας λίγα λόγια για το άθλημα για να ενημερωθεί ο κόσμος που δεν γνωρίζει…

«Οι γενικοί κανονισμοί του αθλήματος είναι ακριβώς οι ίδιοι με το μπάσκετ που παίζουμε όρθιοι. Υπάρχουν ελάχιστες διαφορές στα βήματα. Στο όρθιο μπάσκετ ο κάθε παίκτης δικαιούται να κάνει δύο βήματα και μετά να αφήσει την μπάλα, το ίδιο και στο τροχοκάθισμα ο κάθε παίκτης πρέπει να κάνει δύο ωθήσεις στο καρότσι και μετά να ντριμπλάρει ή να πασάρει. Όλα τα υπόλοιπα, όσον αφορά το καλάθι, το γήπεδο, τις διαστάσεις, την μπάλα, οι κανονισμοί που σχετίζονται με τα φάουλ, είναι τα ίδια. Στο άθλημα δικαιούται να παίξει κάθε άτομο που έχει οποιαδήποτε μορφής κινητική αναπηρία. Επίσης, κάθε ομάδα στην Κύπρο δικαιούται να έχει μέσα στην πεντάδα και έναν εθελοντή αρτιμελή που να βρίσκεται βέβαια σε αμαξίδιο. Ως Κεραυνός αποφασίσαμε τα τελευταία δύο χρόνια ότι θέλουμε τους εθελοντές να μας βοηθούν μόνο στην προπόνηση. Αγωνιστικά παίζουμε μόνο με άτομα με αναπηρία».

 

Ποια προσόντα χρειάζεται ένας αθλητής για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στο άθλημα;

 «Όταν έχει όρεξη να παίξει, να έχει κίνηση στα χέρια και να μην φοβάται την μπάλα και το καρότσι, μπορεί να αγωνιστεί. Για να είναι δίκαιο το παιχνίδι έχουμε ένα classification (κατηγοριοποίηση), δηλαδή ο κάθε παίκτης περνάει από μια αξιολόγηση και πιάνει έναν βαθμό αναπηρίας. Όσο πιο μεγάλη είναι η αναπηρία του παίκτη, τόσο πιο μικρός είναι ο βαθμός. Δηλαδή, ο παίκτης με τη μεγαλύτερη αναπηρία, που είναι δηλαδή παράλυτος από το στήθος και κάτω, έχει βαθμό αναπηρίας ένα. Ο παίκτης που έχει τη λιγότερη αναπηρία έχει 4,5 βαθμούς αναπηρίας».

 Σε τι βοηθάει αυτό;

«Στην πεντάδα η κάθε ομάδα δικαιούται να έχει ένα σύνολο βαθμών 15,5. Συνεπώς, αν έχεις πέντε καλαθοσφαιριστές που δεν έχουν μεγάλη αναπηρία, παίρνει ο καθένας από 4,5. Δεν μπορείς να έχεις πέντε παίκτες σαν αυτούς μέσα στην πεντάδα. Σε αυτή την περίπτωση δεν βγαίνει το classification. Ο λόγος που υπάρχει αυτός ο κανονισμός είναι για να είναι δίκαιο το άθλημα».

Φαντάζομαι υπάρχει κάποια επιτροπή αξιολόγησης…

«Ναι, είναι μια επιτροπή που αποτελείται από γιατρούς. Την πρώτη φορά φέραμε από το Ισραήλ γιατρούς, οι οποίοι εκπαιδεύσαν δύο – τρεις Κύπριους γιατρούς. Πρόκειται για γιατρούς που ξέρουν να ελέγχουν την αναπηρία και να βαθμολογούν τον κάθε παίκτη. Θέλω να σας πω ότι από την εμπειρία μου υπάρχουν στο εξωτερικό παίκτες με ένα χέρι που παίζουν τρομερό μπάσκετ! Το καλοκαίρι που πήγαμε με την Εθνική σε ένα τουρνουά, είχε μια κοπέλα στην ομάδα της Βουλγαρίας, που ήταν κομμένο το χέρι της από τον αγκώνα και ήταν από τις καλύτερες παίκτριες της ομάδας! Στην κατηγοριοποίηση δεν υπάρχει περιορισμός, τι είδους αναπηρία έχεις».

 

Σε ποιους τομείς πιστεύεις υπερείχατε ως ομάδα και κατακτήσατε το νταμπλ τη φετινή σεζόν;

«Κυρίως στο θέμα της ομαδικότητας. Είμαστε μία ομάδα πολύ δεμένη. Είναι όλοι πολύ καλά παιδιά, πολύ καλοί χαρακτήρες, έδεσαν ωραία μεταξύ τους. Επίσης, καταφέραμε και παίξαμε ένα ωραίο μπάσκετ. Βέβαια, είχαμε και μονάδες καλές, διαθέτουμε τέσσερις – πέντε παίκτες που είναι πολύ καλοί. Αλλά και ο Απόλλωνας έχει ωραίες και καλές μονάδες, αλλά θεωρώ ότι είμαστε πιο ομάδα. Επιπλέον, έχουμε πολλούς παίκτες και μπορούμε να κάνουμε προπόνηση. Αυτή τη στιγμή έχουμε 14 παίκτες!»    

 

Τι ενέργειες κάνετε ως ομάδα για να προσελκύσετε νέους αθλητές;

«Προσπαθούμε. Πριν τέσσερα – πέντε χρόνια ξεκινήσαμε με έξι παίκτες. Αναγκαζόμουν και εγώ που ήμουν εθελόντρια τότε να παίζω στους αγώνες. Οι ενέργειες αφορούν την προβολή από τα social media, ενώ και αυτές οι συνεντεύξεις βοηθούν στο να προσελκύσουμε νέους παίκτες να έρθουν να αγωνιστούν. Κάνουμε επίσης διάφορες δράσεις, όπως το Σάββατο (σ.σ. χθες), ένα exhibition game στον Κεραυνό, με οργανωτές την ΑΧΕΠΑ και την Επιτροπή Καλαθοσφαίρισης σε Τροχοκάθισμα της ΚΟΚ. Προσπαθούμε να προμοτάρουμε το άθλημα».  

 

Στα τόσα χρόνια που ασχολείσαι με το άθλημα, ποια είναι η σημαντικότερη στιγμή που είναι χαραγμένη στο μυαλό σου;

«Τα τελευταία δύο χρόνια στον Κεραυνό η ομάδα μεγάλωσε. Όταν κατακτήσαμε πέρσι και φέτος το πρωτάθλημα, ήταν ωραίες στιγμές. Έβλεπα ένα ρόστερ δικό μας, με δώδεκα άτομα στο καρότσι στη γραμμή και είχαμε περίπου 500 φιλάθλους. Ήρθαν στο γήπεδο οικογένειες, μικρά παιδιά και μας χειροκροτούσαν. Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτή ήταν μια πολύ ωραία εικόνα και πέρσι και φέτος!»

 

Για να στηριχθεί ή να αναβαθμιστεί το άθλημα, πιστεύεις ότι πρέπει να ληφθούν κάποιες αποφάσεις από τις ομάδες, την ομοσπονδία ή την Πολιτεία;

«Θέλουμε βοήθεια! Το κυριότερο πρόβλημα είναι το οικονομικό. Το μπάτζετ για τις ομάδες είναι πολύ μεγάλο γιατί ένα τροχοκάθισμα μπορεί να στοιχίσει από τέσσερις μέχρι οχτώ χιλιάδες ευρώ. Ο κάθε παίκτης, ιδανικά, θέλει ένα τροχοκάθισμα στα μέτρα του, διότι ο ένας είναι ψηλός, ο άλλος κοντός, ο ένας έχει ένα πόδι, ο άλλος έχει δύο πόδια, ο ένας έχει περισσότερα κιλά από τον άλλον ή είναι λεπτότερος. Είναι λες και πάει να παίξει ένας παίκτης μπάσκετ και του δίνεις παπούτσια τρία size πιο μικρά. Είμαστε μόνιμα στο ψάξιμο για χορηγούς. Έχουμε δύο – τρεις παίκτες που έχουν δικό τους αμαξίδιο, το αγόρασαν οι ίδιοι. Το πιο εύκολο που μπορεί να κάνει η Πολιτεία είναι να βοηθήσει στο οικονομικό κομμάτι. Υπάρχει μια βοήθεια από την ομοσπονδία, αλλά είναι πολύ μικρή όσον αφορά αυτό το θέμα. Επίσης, θέλουμε προβολή, όσο περισσότερος κόσμος γνωρίσει το άθλημα, τόσο περισσότερα άτομα με αναπηρία θα έρθουν κοντά. Εκτός από το οικονομικό, το επόμενο μεγάλο θέμα είναι η προσβασιμότητα. Για παράδειγμα, εμείς κάνουμε προπόνηση τα τελευταία οχτώ χρόνια στο πολυπροπονητήριο ‘Ευάγγελος Φλωράκης’, και φέτος ξεκίνησαν να γίνονται εργασίες για να γίνουν τα αποδυτήρια προσβάσιμα! Υπάρχουν γήπεδα, για παράδειγμα του Απόλλωνα και της Πάφου, που είναι σχεδόν προσβάσιμα. Υπάρχουν παίκτες που δυσκολεύονται, είτε να πάνε στα αποδυτήρια, είτε να έχουν πρόσβαση στο γήπεδο».

 

Υπάρχουν κάποιες επιφυλάξεις για έναν αθλητή ή μια αθλήτρια που θέλει να ασχοληθεί με την καλαθόσφαιρα σε τροχοκάθισμα;

«Υπάρχουν άτομα που φοβούνται. Αυτά τα άτομα που είναι σε τροχοκάθισμα, στην καθημερινότητά τους κινούνται με τα χέρια τους. Άρα, αν κάποιος σε μια προπόνηση πέσει και κτυπήσει το χέρι του, αυτόματα σημαίνει ότι θα μείνει στο κρεβάτι. Είχαμε παίκτρια που ήρθε πριν από τέσσερα χρόνια, μας είδε και έφυγε! Και ήρθε πάλι φέτος! Το πήρε πιο ζεστά και έμεινε μαζί μας. Τώρα είναι μέλος της ομάδας μας! Υπάρχει φόβος γιατί είναι άθλημα επαφής και υπάρχουν τραυματισμοί».

 

Διάβαζα ένα αφιέρωμα που βασιζόταν σε εμπειρίες αθλητών με αναπηρίες και αναφερόταν ότι κανείς τους δεν νιώθει ιδιαίτερος ή ξεχωριστός λόγω της ενασχόλησής του με κάποιο άθλημα. Εσύ που ζεις από κοντά το άθλημα τόσα χρόνια, τι έχεις να πεις μέσα από την εμπειρία σου;

«Ισχύει αυτό. Ωστόσο, αυτό είναι ένα μεγάλο κοινωνικό θέμα, δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό. Γενικότερα είμαστε μια μικρή χώρα, ένας κλειστός χώρος. Οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν βγαίνουν εύκολα από το σπίτι τους γιατί μπορεί να τους κοιτάξει ο άλλος περίεργα και ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν έχουμε εικόνες. Και εγώ όταν πρωτοπήγα στην ομάδα ήμουν λίγο διστακτική στο πώς να τους μιλήσω, αναρωτιόμουν αν πρέπει να κάνω αστεία ή όχι. Αισθανόμουν λίγο περίεργα. Όσο τους ζούσα, όμως, χρόνο με τον χρόνο, ξεχνούσα την αναπηρία που έχουν. Πλέον δεν βλέπω έναν ανάπηρο. Πλέον είναι ο Σωτήρης, ο Χάνι… Είναι αυτό που προσπαθούμε να βγάλουμε προς τα έξω. Ο καθένας έχει τα προβλήματά του, όπως ένας αντιμετωπίζει πρόβλημα με την καρδιά του, άλλος έχει χοληστερίνη υψηλή, κάποιου λείπει το πόδι του. Δεν έχει διαφορά. Επειδή είναι μια ομάδα που έχουν όλοι διάφορα προβλήματά, αυτό είναι κάτι που τους ενώνει. Είναι περισσότερο από μια ομάδα και αυτό φαίνεται! Αν έρθεις να ζήσεις μια εβδομάδα αυτούς τους παίκτες, καταλαβαίνεις ότι έχουμε ένα connection πολύ μεγάλο. Είναι ομάδα!»

 

 Πώς στηρίζει η ΚΟΚ την Εθνική ομάδα;

«Η Εθνική ομάδα δημιουργήθηκε ξανά για πρώτη φορά μετά από κάποια χρόνια, κατά την περσινή περίοδο. Πήγαμε σε ένα τουρνουά Erasums στη Βουλγαρία και δεν υπήρχαν έξοδα. Ήταν όλα πληρωμένα από το Erasmus. Ήταν ένα τουρνουά οχτώ ομάδων, ήρθαμε στην 7^η θέση. Για πρώτη μας φορά, ήταν μια πολύ καλή παρουσία. Και αναμένουμε φέτος από την ομοσπονδία να μας απαντήσει αν θα υπάρξει και συνέχεια στην Εθνική ομάδα!».

 Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις προς τα έξω;

«Να έρθει ο κόσμος να στηρίξει αυτούς τους αθλητές, να τους δει, να τους ζήσει, για να αποβάλουμε επιτέλους από μέσα μας όλοι αυτό το πώς να συμπεριφερθούμε σε μια αναπηρία, είτε κινητική, είτε νοητική. Το θέμα είναι να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να βγουν προς τα έξω, διότι μερικές φορές δεν είναι ότι δεν θέλουν, αλλά ότι δεν μπορούν. Δηλαδή, αν έρθω εγώ να παρκάρω στο πεζοδρόμιο και ο άλλος δεν μπορεί να κινηθεί, πώς θα βγει έξω; Άρα, όταν τους βοηθήσουμε να βγουν έξω, θα εξοικειωθούμε περισσότερο με αυτή την αναπηρία και δεν θα μας είναι πλέον περίεργο».