O διεθνής Ιταλός σέντερ της Βίρτους Μπολόνια, Ακίλε Πολονάρα, έχει κερδίσει εθνικούς τίτλους σε τέσσερις χώρες: με τη Βιτόρια στην Ισπανία, τη Φενέρμπαχτσε στην Τουρκία, τη Ζαλγκίρις στη Λιθουανία και φέτος τη Βίρτους Μπολόνια στην Ιταλία, ενώ κυρίως έχει νικήσει τον καρκίνο των όρχεων. Τώρα, στα 33 του, ο Ακίλε Πολονάρα παίζει το πιο σημαντικό του παιχνίδι: αντίπαλός του η μυελογενή λευχαιμία.

Στις αρχές Ιουλίου, μετακόμισε στη Βαλένθια για να υποβληθεί σε χημειοθεραπεία και στη συνέχεια σε μεταμόσχευση μυελού των οστών. Μαζί του όλη η οικογένειά του, η σύζυγός του Έρικα, τα παιδιά του Βιτόρια, 4 ετών, και ο Ακίλε ο νεότερος, 2 ετών. «Στην Ιταλία δεν προσφέρει κανείς αυτό το είδος θεραπείας. Ολοκλήρωσα έναν γύρο χημειοθεραπείας την περασμένη Τετάρτη και θα ξεκινήσω έναν δεύτερο σε λίγες μέρες. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών άδειας, παίρνω κάποια χάπια που θα πρέπει να μειώσουν τον κίνδυνο υποτροπής στο μέλλον.

Αυτή η πρακτική δεν είναι διαθέσιμη στη χώρα μας. Τις πρώτες μέρες δεν ήμουν πολύ καλά, είχα ναυτία και πόνο στο στομάχι και με τάισαν μέσω ενδοφλέβιας ένεσης», είπε σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Gazzetta dello Sport». «Μετά από δύο χρόνια μάχης με τον καρκίνο, ο κόσμος μου κατέρρευσε όταν ανακάλυψα ότι είχα μια ακόμη πιο σοβαρή ασθένεια. Άρχισα να σκέφτομαι: «Γιατί εγώ;» Τι έχω κάνει λάθος; Σε σύγκριση με αυτή την ασθένεια, αυτό που είχα πριν είναι ασύγκριτο. Όταν άκουσα τη λέξη λευχαιμία, τη συνέδεσα με τον θάνατο. Προκαλεί φόβο. Δεν ξέρουμε πόσο θα χρειαστεί να μείνουμε στην Ισπανία. Ο δεύτερος κύκλος θα είναι ευκολότερος, αλλά μετά θα πρέπει να κάνω μεταμόσχευση μυελού των οστών. Οπότε θα πρέπει να αξιολογήσουμε πώς θα αντιδράσω. Νοικιάσαμε ένα σπίτι εδώ στη Βαλένθια. Η γυναίκα μου προσπαθεί να μένει μαζί μου στο νοσοκομείο όσο το δυνατόν περισσότερο, και όταν αφήνει τα παιδιά στο σπίτι, η πεθερά μου τα φροντίζει. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος που παραιτήθηκε από τη δουλειά της για να μας βοηθήσει. Το να έχουμε όλους εδώ είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, ένα κίνητρο για να αγωνιστούμε, να νικήσω», πρόσθεσε και συνέχισε:

«Λυπάμαι πολύ που δεν είμαι μέλος της εθνικής ομάδας, αλλά φυσικά θα είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός της εθνικής ομάδας αυτό το καλοκαίρι. Έχω έναν ακόμη αγώνα να κερδίσω. Έχω επαφή με τους συμπαίκτες μου. Πάντα με στηρίζουν κάθε μέρα. Ακούω νέα από δύο ή τρεις από αυτούς κάθε μέρα».

Κάθε μέρα δημοσιεύει μια φωτογραφία των παιδιών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... «Από τότε που ήμουν στο νοσοκομείο, τους έχω δει μόνο μία φορά. Δεν είναι εύκολο», τόνισε. Κατά τη διάρκεια των playoffs τίτλου στην Ιταλία, συνειδητοποίησε αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά: «Ο πυρετός δεν έπεφτε, ήμουν αδύναμος, κουρασμένος, αλλά νόμιζα ότι οφειλόταν στην αγχωτική στιγμή της σεζόν. Από την παραμονή του 3ου αγώνα εναντίον της Μίλαν, όλα άλλαξαν. Εκείνη την ημέρα έκανα τις εξετάσεις και την αξονική τομογραφία για έλεγχο μετά τον όγκο. Μια διαδικασία που επαναλαμβάνω κάθε έξι μήνες. Και όλα ήταν φυσιολογικά. Αλλά εκείνο το βράδυ στο ξενοδοχείο, ο πυρετός μου δεν έπεσε, ήταν 38,1. Έτσι αποφάσισα να καλέσω τον γιατρό της ομάδας, ο οποίος ήρθε στο δωμάτιό μου. Εκείνη τη στιγμή, παραδέχτηκε ότι μία από τις τιμές των εξετάσεων ήταν λίγο χαμηλή. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Μπολόνια για εξετάσεις, οπότε το επόμενο πρωί έφυγα και με νοσηλεύσαν. Αρχικά φαινόταν σαν μονοπυρήνωση, αλλά μετά ήρθε η διάγνωση που όλοι γνωρίζετε τώρα: μυελογενής λευχαιμία».

Μπελινέλι, Παγιόλα και Σενγκέλια του πήγαν το Κύπελλο στο νοσοκομείο της Μπολόνια. Και ο Τόκο του έδωσε το τρόπαιο του MVP: «Δεν σκέφτομαι το μπάσκετ αυτή τη στιγμή, επειδή είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω εδώ στην Ισπανία. Δεν σκέφτομαι το γήπεδο, την μπάλα ή την προπόνηση. Στόχος μου είναι να επιστρέψω σε μια κανονικότητα και αν συμβεί το μπάσκετ, τόσο το καλύτερο. Δεν είναι προτεραιότητα αυτή τη στιγμή. Το συμβόλαιό μου με τη Βίρτους έληξε στις 30 Ιουνίου και τώρα πρέπει να σκεφτώ άλλα πράγματα».

AΠΕ - ΜΠΕ