ΤΗΣ ΣΟΝΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

«Κάποια στιγμή όπως μιλάγαμε με τον Χ γύρισα και με φίλησε […]. Για μένα ο Χ αντιπροσώπευε το πατρικό πρότυπο, ήταν ένας άνθρωπος που επιτέλους δεν μας πολεμούσε μέσα στην ομοσπονδία και ήθελε το καλό μας, σκέφτηκα […]. Έκανα μπάνιο, ένιωθα βρόμικη, εξαντλημένη, ταπεινωμένη και ανίκανη να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου. Ενώ είχαμε μόλις αποκτήσει το δικαίωμα στο όνειρο με την Αιμιλία, αν εγώ μιλούσα για ό,τι μου συνέβη μπορεί αυτό να κατέρρεε», απόσπασμα από την εξομολόγηση της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου κατά τη διάρκεια της διαδικτυακής ημερίδας με θέμα «Start to Talk / Σπάσε τη Σιωπή - Μίλησε, Μην Ανέχεσαι» η οποία διοργανώθηκε από το Υφυπουργείο Αθλητισμού της Ελλάδας.

«Με πλησίαζε σαν εξουσία, με πλησίαζε superior… πώς το λένε, σαν ανώτερος, ότι έχει δύναμη, εκείνο που σε κάνει να νιώθεις αδύναμος, ότι τον έχεις ανάγκη, ότι πρέπει… αλλιώς σε εξαφανίζω, αυτό», τα λόγια της Άντρης Ελευθερίου σε συνέντευξή της στον «Π».

Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να δυσκολεύεται να κατανοήσει τι ακριβώς εννοούν οι αθλήτριες. Είναι, άλλωστε, κάτι που συμβαίνει σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους.

Κάποιος που γνωρίζει ότι έχει εξουσία, ότι εξαρτάται η επαγγελματική σου ανέλιξη από τον ίδιο επειδή ασκεί επιρροή στους κατάλληλους ανθρώπους, στους κατάλληλους θεσμούς, θεωρεί ότι μπορεί να σε χρησιμοποιήσει όπως θέλει (σαν να ’σαι πετσέτα, κάποιο αντικείμενο τέλος πάντων) και να προσβάλει ό,τι πιο ιδιωτικό έχεις, το σώμα σου.

Και όλα αυτά επειδή γνωρίζει ότι θα νιώσεις αδύναμη μπροστά στην «υπεροχή» του, μπροστά στη δυνατότητά του να σου χαλάσει το όνειρο. Τι είναι αυτό όμως που δίνει τέτοια δύναμη στους παράγοντες του χώρου του αθλητισμού ώστε να αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να καταπατήσουν την αξιοπρέπεια μιας αθλήτριας;

Σίγουρα δεν θα πρέπει να σταθούμε μόνο στην ανηθικότητα των συγκεκριμένων ανθρώπων, αλλά οφείλουμε να δούμε πιο βαθιά χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Υπάρχει, λοιπόν, ή δεν υπάρχει διάκριση όσον αφορά τις ικανότητες των δύο φύλων στον αθλητισμό; Υποτιμούνται ή όχι γενικότερα οι γυναίκες στον συγκεκριμένο χώρο; Οι αθλήτριες, οι διαιτήτριες, οι γυναίκες αθλητικογράφοι; Έχετε ακούσει να λένε σε άντρα αθλητή π.χ. «τράβα να πλύνεις κάνα πιάτο»;

Το βαθύτερο πρόβλημα, λοιπόν, τελικά ίσως να είναι η παιδεία την οποία η κοινωνία μας δεν έχει λάβει. Μια παιδεία που να καλλιεργεί τις έννοιες του σεβασμού και της ισότητας, ώστε να εκλείψουν τα στερεότυπα πρότυπα μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας.

Ας αρχίσουμε από εδώ λοιπόν: Την επόμενη φορά που θα φωνάξεις στη διαιτήτρια, αθλήτρια ή ρεπόρτερ «σιγά μην σπάσεις κάνα νύχι», επειδή δεν θα σου αρέσει η απόφαση, το σχόλιο ή επίδοσή της σε έναν αγώνα, σκέψου ότι μπορεί να έχεις μερίδιο ευθύνης για την επόμενη παρενόχληση.