Συχνά πυκνά ακούμε πως «εγκρίθηκε από το κράτος κονδύλι για βελτίωσεις και αναβαθμίσεις των σταδίων», είτε αυτά αφορούν περιουσία του ΚΟΑ και άρα υπάγονται στο κράτος, είτε ανήκουν σε προσφυγικά σωματεία. Τη μία έχει πρόβλημα το Τσίρειο (σπάνια πέρασε χρονιά που δεν παρουσιάστηκε κάτι), την άλλη είναι ακατάλληλό το Μακάρειο και ίσως δεν πάρει άδεια, στο άλλο στάδιο πρέπει να κλείσουν μερικές κερκίδες γιατί είναι επικίνδυνο για το κοινό και στο άλλο δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός.

«Παραμύθια» που ακούμε κατά καιρούς και κάθε τρεις και λίγο που οι «αρμόδιοι» προσπαθούν να βρουν λύσεις. Και το αδιανότητο είναι πως συνεχώς γίνονται «βελτιωτικά έργα». Με τόσα «πατσιαρίσματα», χτίζαμε καινούργια και θα ησυχάζαμε όλοι.

Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε με τις υποδομές που έχουμε. Λάθος. Που δεν έχουμε... Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα που τη σεζόν που θα λήξει θα στείλει πέντε ομάδες στα κύπελλα Ευρώπης. Και γήπεδα δεν έχουμε. Ως κυπριακό ποδόσφαιρο, ανεβήκαμε επίπεδο, όμως αυτό έγινε γιατί κάποια σωματεία «επένδυσαν», κάτι όμως που δεν κάνει κάνει το κράτος. Και αν το πράξει, το κάνει με χίλια ζόρια. Ειδικά στα «γήπεδά» του. Αυτό που έχω να πω είναι: «κλείστε τα» ή «ξανακτίστε τα».

Διαμαρτύρονται οι ομάδες πως ο κόσμος δεν πάει στο γήπεδο. Μα σε ποια γήπεδα να πάει; Αυτά που θα «πέσουν» πάνω του; Αυτά που θέλει… κιάλια για να δει τον παίκτη στην απέναντι περιοχή; Ο κοσμάκης πληρώνει και επιβάλλεται να του προσφέρεις ένα καλό προϊόν. Αντί αυτού, τον φοβερίζουμε για την ασφάλειά του.