Αλήθεια, πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος του ποδοσφαίρου εάν είχαμε πολλούς ανθρώπους όπως τον Στέλιο Σεραφείδη στις ομάδες μας.

Ανεξάρτητα οπαδικής προτίμησης, όλοι υποκλίνονται στο μεγαλείο του τεράστιου αυτού παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, ο οποίος την περασμένη Τετάρτη (22/9) πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο έπειτα από μεγάλη περιπέτεια της υγείας του, αλλά αντί να πάει σπίτι του να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί, όπως τον συμβούλεψαν οι γιατροί, πήγε κατευθείαν στο ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσει από κοντά την αγαπημένη του ΑΕΚ στον αγώνα με τη Λαμία. Πραγματικά τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο ψυχής του 86χρονου σήμερα Σεραφείδη.

Τι να πει κανείς γι’ αυτό τον άνθρωπο; Η προσωποποίηση του αγνού φιλάθλου, που αγαπά παθολογικά την ομάδα που τον ανέδειξε και τον έκανε όχι πλούσιο, απλά γνωστό και αγαπητό σ’ όλο τον φίλαθλο κόσμο της Ελλάδας. Τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιο ήθος, δικαιούνται να τυγχάνουν απέραντης εκτίμησης απ’ όλο τον κόσμο.

Δικαιολογημένα οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ αφιέρωσαν τη νίκη επί της Λαμίας στον κυρ Στέλιο, ενώ τον ασπάστηκαν όλοι πριν την έναρξη του ματς.

Ο Σεραφείδης ήταν τερματοφύλακας της ΑΕΚ από το 1953 μέχρι το 1972, κατακτώντας τρία πρωταθλήματα (1963, 1968, 1971) και τρία κύπελλα (1956, 1964, 1966).

Όπως ο ίδιος δήλωσε, όνειρό του είναι να μπει στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ, την Αγιά Σοφιά, και μετά ας τον πάρει ο Θεός. Κυρ Στέλιο, κράτα γερά.