Είτε ονομάζεσαι Μέσι ή Νεϊμάρ, είτε ακόμη Εμπαπέ ή Χάαλαντ, που είναι τα «hot» ονόματα στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα αυτή τη στιγμή, υπάρχει ένα άτομο που πρέπει να είναι πάνω από το οποιοδήποτε αστέρι. Αυτός είναι ο προπονητής. Τουλάχιστον, έτσι μάθαμε το ποδόσφαιρο. Υπάρχει μια σειρά που πρέπει να τηρείται σαν ευαγγέλιο. Και συγχωρέστε με, δεν είναι ρομαντισμός. Αλήθεια, το ποδόσφαιρο εκσυγχρονίζεται ή παραμορφώνεται;

Αναφέρομαι στις πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον ξένο Τύπο ότι στο πακέτο ανανέωσης συμβολαίου που προσφέρθηκε στον Eμπαπέ από την Παρί Σεν Ζερμέν, συμπεριλαμβανόταν και ένας όρος που του έδινε την άδεια να έχει λόγο για την επιλογή προπονητή και το διοικητικό μέρος του συλλόγου.

Ο ίδιος δεν διέψευσε ακριβώς το γεγονός, αλλά, προς τιμήν του, έδωσε μια κομψή απάντηση («παραμένω ακόμα ποδοσφαιριστής και δεν θα υπερβώ αυτή την ιδιότητα»). Φαίνεται ότι το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει ξεφύγει πλέον από τα δισεκατομμύρια που τα ρίχνουν οι ευρωπαϊκοί κολοσσοί στο τραπέζι για να πείσουν τα αστέρια να ντυθούν στα χρώματα των ομάδων τους.

Πήγαμε σε… άλλο επίπεδο. Δίνουν το δικαίωμα σε έναν παίκτη να αποφασίζει αν θα παραμείνει ή αν θα φύγει ένας προπονητής ή ακόμη να έχει λόγο στις αποφάσεις του διοικητικού συμβουλίου! Είναι επικίνδυνος αυτός ο δρόμος, αφού χάνονται οι πραγματικοί ρόλοι όσων αποτελούν έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, εύκολα μπαίνουν οι ποδοσφαιριστές στα χωράφια του προπονητή, γίνεται ένα αλαλούμ. Και να φανταστείτε ότι αυτό συμβαίνει σε ομάδες που θα έπρεπε να αποτελούν πρότυπα.

Επιπλέον, ποιος σοβαρός προπονητής θα δεχόταν να αποφασίζει ένας παίκτης για το μέλλον του; Δηλαδή, θα δεχόταν ο Ζιντάν ή ο Ατσελότι να πάνε σε μία τέτοια ομάδα; Ελπίζουμε, η συγκεκριμένη προσφορά της Παρί (αν όντως ευσταθεί) να παραμείνει η εξαίρεση, διότι όπως πάμε θα παίζουν οι προπονητές μπάλα και οι παίκτες θα κάθονται στον πάγκο. Ή θα συνεδριάζουν οι παίκτες για να δουν αν θα αλλάξει το διοικητικό μοντέλο. Έλεος δηλαδή…