* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ένθετο «ΓΗΠΕΔΟ»

της εφημερίδας «ΠΟΛΙΤΗΣ» (έκδοση 13/10 Κυριακή)

Διαβάζω κατά καιρούς τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα από τα προσφυγικά σωματεία που βρίσκονται ακόμα στη ζωή. Διαβάζω επίσης και για τα παράπονά τους γιατί η κυβέρνηση, ναι μεν βοηθά, όμως δεν θεσμοθετεί ένα σταθερό ποσό τον χρόνο, ώστε να ξέρουν τα σωματεία τι πρέπει να περιμένουν και πόσο μπορούν να βασίζονται στη βοήθεια που θα πάρουν…

Το θέματα βέβαια είναι πολλά. Πόσα χρόνια θα περάσουν από την τουρκική εισβολή του 1974 για να βρίσκονται τα σωματεία αυτά σε μια διαφορετική κατηγορία από τα υπόλοιπα σωματεία; Και το άλλο θέμα και πιο σοβαρό, είναι αν θέλουμε να παραμείνουν στη ζωή τα προσφυγικά σωματεία ή αν θέλουμε να σβήσουν για να τελειώνουμε μαζί τους! Κι αυτόματα απαντούμε. Αν τα σωματεία σβήσουν, κι αν η τελευταία γενιά των προσφύγων φύγει από τη ζωή, τότε μαζί θα σβήσει η Άσσια, ο Γερόλακκος, η Άχνα, η Μόρφου…Ναι, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιες χαμένες κοινότητες βρίσκονται ακόμα στη μνήμη μας λόγω του ποδοσφαίρου, ενώ και οι νέοι μαθαίνουν κάποια πράγματα που αλλιώς δεν θα τα μάθαιναν…

Δυστυχώς, τα χρόνια περνούν, ο κόσμος φεύγει, οι μνήμες σβήνουν, τα χωριά της βόρειας Κύπρου τουρκεύουν από τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε και θα υπάρξει λύση για επιστροφή. Το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός, επιμένει να μας θυμίζει τις χαμένες πατρίδες. Για πόσο ακόμα;