Όταν στο τέλος Φεβρουαρίου η διοίκηση της Ομόνοιας προχωρούσε στη λύση της συνεργασίας με τον Χένινγκ Μπεργκ, μεγάλη μερίδα του κόσμου δυσανασχέτησε.

Η κακή πορεία στο πρωτάθλημα, που άφησε τους πράσινους εκτός εξάδας, ήχησε ως ηλεκτροσόκ στον Σταύρο Παπασταύρου και τους συνεργάτες του. Η απόφαση των ανθρώπων του συλλόγου δεν ήταν καθόλου εύκολη και το γνώριζαν. Έπαιρναν ένα μεγάλο ρίσκο και επέλεξαν τον Νιλ Λένον για να οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση του κυπέλλου.

Ο Βορειοϊρλανδός ήρθε με περγαμηνές, αλλά και πάλι, υπήρχε δυσπιστία, αφού ο Μπεργκ είχε… ριζώσει στις καρδιές των ομονοιατών. Έκαναν τη συγκεκριμένη αλλαγή με στόχο την κατάκτηση του κυπέλλου. Άλλωστε, δεν υπήρχε άλλος τρόπος για εξασφάλιση ευρωπαϊκού εισιτηρίου. «Νιώθουμε αρκετά αισιόδοξοι με την επιλογή που έχουμε κάνει», είχε πει τότε ο αναπληρωτής πρόεδρος Δημήτρης Γρηγόρη. Και δύο και κάτι μήνες μετά, πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι.

Η κατάκτηση του 15ου κυπέλλου στην ιστορία της επιτεύχθηκε μέσα από αντιξοότητες για την Ομόνοια στον τελικό με τον Εθνικό, που κρίθηκε στην άχαρη διαδικασία των πέναλτι. Δεν νοιάζει όμως κανέναν ο τρόπος με τον οποίο ήρθε το τρόπαιο και αν ήταν καλή ή όχι η εμφάνιση. Ήταν ένας τελικός «άλλων συνθηκών». Αυτό που μένει, είναι η εκπλήρωση του στόχου και όλοι συνείσφεραν για να έρθει το ζητούμενο.

Αυτό που ενδιέφερε ήταν το κύπελλο για μία σειρά από λόγους. Για τη δόξα, τα εκατομμύρια, για τον κόσμο της που έδωσε και πάλι ρεσιτάλ. Σώθηκε μία σεζόν που έμοιαζε… χαμένη, αφού και η εικόνα ήταν προβληματική. Όμως, με πείσμα, θέληση και ψέγματα τύχης χαμογελάει πάλι, και τώρα άπαντες ετοιμάζονται για το ευρωπαϊκό τους ταξίδι.

Για τρίτη σερί χρονιά θα παίξουν σε ομίλους. Έχοντας διασφαλισμένη τη συμμετοχή τους στο Conference, θα κάνουν το παν να μπουν σε αυτούς του Europa. Yπάρχει όμως καιρός έως τότε (μέσα Αυγούστου).