Τα παιδικά του χρόνια είχαν πίεση, δράμα κι αγωνία. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μεγάλωσε δύσκολα, από παιδί όμως έμαθε και να παλεύει και να τα καταφέρνει. Και μία ιστορία που μοιράστηκε στη μεγάλη συνέντευξή του με τον Χάρη Σταύρου στο studio του SPORT24, θα σας συγκινήσει.

Το καλοκαίρι που έμεινε μετεξεταστέος, τα 75 ευρώ που χρειάστηκε για φροντιστήριο και το 19 που έγραψε για να ηρεμήσει και τον μπαμπά του που είχε αγχωθεί.

Δείτε τι είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο:

“Κρατάω τις απόψεις μου για μένα, αλλά η μόρφωση θα ήταν ελεύθερη για όλους, για όλα τα παιδιά

Γιατί να έχει κάποιος καλύτερη μόρφωση; Δηλαδή εγώ, ας πούμε, ήμουν ένα πάρα πολύ έξυπνο παιδί

Έχω να σας πω και μια ιστορία τρελή. Στη Β’ Γυμνασίου είχα μείνει σε ένα μάθημα, στην Ιστορία. Δεν την έχω πει ποτέ αυτή την ιστορία.

Δευτέρα Γυμνασίου, ποτέ δεν έχω μείνει στην ίδια τάξη, είχα χεστεί πάνω μου, συγγνώμη που μιλάω έτσι

Ο πατέρας μου ένα πράγμα μου έλεγε, “όταν φεύγεις από το σπίτι θα πηγαίνεις σχολείο και μετά από το σχολείο θα γυρνάς σπίτι πριν πας προπόνηση, πριν πας στον Τρίτωνα να παίξεις, πριν κάνεις οτιδήποτε. Θα γυρνάς σπίτι, θα σε βλέπω”.

Ήταν αυστηρός ο πατέρας μου, είχε τέσσερα αγόρια και έπρεπε να είναι έτσι.

Και έκανε τρομερή δουλειά γιατί είμαι πάρα πολύ περήφανος για τα αδέρφια μου και πώς είναι, πώς μιλάνε, πώς συμπεριφέρονται, πως προσέχουν τις οικογένειές τους, τις γυναίκες τους.

Είμαι πάρα πολύ περήφανος και πάρα πολύ τυχερός που έχω αυτά τα αδέρφια, αλλά αυτό δεν θα είχε γίνει αν ο πατέρας μου δεν ήταν έτσι όπως ήταν, έκανε τρομερή δουλειά και μακάρι να κάνω τη μισή δουλειά

Ο πατέρας μου έλεγε “δεν με νοιάζει αν είσαι καλός μαθητής αγόρι μου, απουσίες να μην έχεις”.

Και εγώ έλεγα “σε παρακαλώ ρε μπαμπά, μην ανησυχείς, δεν θα μείνω”.

Τώρα που έχω μεγαλώσει, έχω καταλάβει ότι απλώς δεν ήθελε να κάνουμε κοπάνες και να είμαστε σε δρομάκια, σε βόλτες, σε κακές παρέες.

Ας πούμε δεν ήθελε να μπλέξουν τα παιδιά του και είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα μπαμπά ο οποίος έχει έρθει από μια άλλη χώρα να προσέξει τα παιδιά του σε μια ξένη χώρα, στην οποία δεν καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά τη γλώσσα

Ο πατέρας μου ήξερε αν μπορεί κάποιος να μην αγαπάει άτομα σαν κι εμάς, ξένους μετανάστες, δεν ήθελε να μας πετύχουν σε μια γωνία και να μας δείρουν, να μας σπάσουν τα πόδια, δεν ήξερε πολύ κόσμο που μπορούσε να τον βοηθήσει

Τέλος πάντων, δεν έπαιρνα πολλές απουσίες. Πήγαινα σχολείο, ήμουν έξυπνο παιδί.

Δευτέρα Γυμνασίου έμεινα στην Ιστορία και πάω πίσω στο σπίτι και του λέω “μπαμπά”… Μου λέει “τι έγινε”; Λέω “μη νευριάσεις”, μου λέει “Οκ”.

Του λέω “έμεινα σε ένα μάθημα”. Μου λέει “δεν διάβασες;”. Του λέω “εντάξει έπαιξα λίγο μπάσκετ, δεν διάβασα πολύ”.

Μου λέει “και τώρα τι, πρέπει να ξανακάνεις την τάξη”; Λέω “όχι, πρέπει να ξαναδώσω τον Σεπτέμβριο”.

Λοιπόν, πέρα από όλα αυτά, μακάρι τα παιδιά μου να έχουν μια καλύτερη ζωή απ’ ότι είχα εγώ. Εγώ τι έκανα; Δευτέρα Γυμνασίου, ήμουν 13 χρονών, 14.

Πήγαινα και δούλευα με τη μητέρα μου γιατί είχα τόσο πολύ φόβο, δεν ήθελα να μείνω, δεν ήθελα να νευριάσει ο πατέρας μου. Πήγαινα και δούλευα.

Της λέω “μαμά, επειδή όλα τα παιδιά πάνε σε ένα φροντιστήριο που είναι πίσω από το σχολείο, θέλω να πάω εκεί πέρα”.

Πήγα και μίλησα μόνος μου και μου λέει μια κυρία ότι είναι 75 ευρώ.

Εβδομήντα πέντε ευρώ για μένα τότε φαινόντουσαν 20.000 ευρώ

Και λέω “μπορώ όταν δουλεύουμε μαζί να κρατάω πέντε ευρώ, πέντε-δέκα ευρώ τη φορά και μετά τον Σεπτέμβριο να πάω μια βδομάδα εκεί, να κάνω δύο-τρία μαθήματα μαζί της για να περάσω την τάξη;”.

Τέλος πάντων, το έκανα. Πήγα, την πέρασα την τάξη, αλλά εκεί τι κατάλαβα;

Κατάλαβα δύο πράγματα.

Όταν έβαλα τον πωπώ μου κάτω και διάβασα και προσπάθησα, έγραψα 19 και πέρασα.

Και εκεί κατάλαβα ότι αν είχα την ευχέρεια που είχαν όλα τα παιδιά και δεν δούλευα στον δρόμο και μπορούσα να πάω σε ένα σε ένα σχολείο κανονικό που θα με βοηθούσε, θα είχα μια καλύτερη ευκαιρία.

Εντάξει, εγώ έπαιξα μπάσκετ.

Πολλοί από τη γειτονιά μου, ακόμα μου στέλνουν μηνύματα να τους βοηθήσω.

Κι αν ήμουν… Τι αν ήμουν πρωθυπουργός, δεν έχει σημασία.

Είμαι σε αυτή τη θέση που είμαι, ακόμα μπορώ να το κάνω μέσω του ιδρύματος που έχουμε φτιάξει εγώ και η οικογένειά μου, αλλά αυτό θα έκανα.

Να έχουν όλοι δωρεάν μόρφωση και την καλύτερη μόρφωση, ώστε αν μπορούν και στην Ελλάδα να είναι πολύ επιτυχημένοι ή και στο εξωτερικό.

Εκεί κατάλαβα ότι όλα τα πράγματα που έχω καταφέρει στη ζωή μου, τα κατάφερα με δουλειά ρε φίλε, δεν μου έδωσε κανένας τίποτα.

Ακόμα και αυτό, πήγα, το δούλεψα μόνος μου και μετά πήρα χρήματα και πήγα και τα έδωσα, 13-14 χρονών.