Σε εκείνον τον τελικό όπου ο Ολυμπιακός κέρδισε με 2-0 την Αλκή και κατέκτησε το τελευταίο του τρόπαιο, ήμουν κι εγώ.

Κληθήκαμε τότε, οι νεολαίοι, μέσα στο καμίνι του γραφικού παλιού σταδίου της πρωτεύουσας να ενισχύσουμε τον «δεξιό» Ολυμπιακό που αγωνιζόταν εναντίον της «αριστερής» Αλκής!

Ναι, μην παραξενεύεστε, έτσι μεγαλώσαμε εμείς, όπου δεξιός μαζί του, άσχετα αν η ομάδα μας ήταν ο ΑΠΟΕΛ.

Ο Ολυμπιακός εκτός από την περίοδο όπου μεσουρανούσε, μεταξύ 1960 και 1970, ουδέποτε είχε τόσους φιλάθλους στην πρωτεύουσα όσους ο ΑΠΟΕΛ και η Ομόνοια. Γι' αυτό κι όταν υπήρχαν «επικίνδυνες αποστολές», εμείς της νεολαίας του κόμματος μαζευόμασταν για την ενίσχυση.

Εκείνη την ημέρα του Ιούνη στο ΓΣΠ γεμίσαμε την κεντρική τσιμεντένια κερκίδα. Δίπλα μας οι επίσημοι όπου κι εκείνοι ήταν δικοί μας, ενώ στις άλλες τρεις κερκίδες ο «λαός», λίγοι σχετικά της Αλκής και πολλοί της Ομόνοιας. Και δώσ' του βρισίδι αρκετή ώρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι!

Ξεκίνησε ο αγώνας και μόλις στο 12ο λεπτό ο Αριστείδου έγραψε το 1-0. Ε, βγήκαν πλέον τα λάβαρα, μαυροπράσινα, γαλαζοκίτρινα, η γαλανόλευκη, ενώ από την άλλη πλευρά άρχισαν να αποσύρονται τα κόκκινα! Στο παρά ένα χτύπησε πάλι ο Αριστείδου και λίγα λεπτά αργότερα αυτός ο παικταράς-θρύλος για τον Ολυμπιακό, ο Πανίκος Ευθυμιάδης, σήκωνε ψηλά το Κύπελλο της Coca-Cola. Δεν φτάνει που οι κερκίδες έκαιγαν από τον ήλιο, ανάψαμε κι εμείς τις δικές μας φωτιές.

Κάπως έτσι ήταν ο τελευταίος τελικός του Ολυμπιακού το 1977 στη Λευκωσία... Είπαμε άλλες εποχές, ίσως πιο «αμαρτωλές» και από τις σημερινές, αλλά σίγουρα πολύ πιο γραφικές!