Παρακολούθησα ένα μικρό μέρος των εγκαινίων του ποδοσφαιρικού γηπέδου της Λεμεσού. Ομολογώ ότι δεν συγκινήθηκα καθόλου. Κι ούτε με ενόχλησε γιατί το σήμα του Απόλλωνα στο σκηνικό ήταν λανθασμένο… όμως με ενόχλησαν άλλα πράγματα. Ενοχλήθηκα φίλοι μου γιατί, ενώ έταξαν στη Λεμεσό και στον φίλαθλο κόσμο της πόλης γήπεδο 13.500 θέσεων, παρέδωσαν τελικά γήπεδο 10.000 που θα μειώνεται σίγουρα κατά 1.000 θέσεις για αγώνες υψηλού κινδύνου. Μιλώ για μεγάλα ντέρμπι και για τελικούς κυπέλλου. Το λάθος της αισθητής μείωσης χωρητικότητας είναι τεράστιο και θα συζητηθεί πολύ στη συνέχεια, μόλις μας προκύψει το πρώτο ντέρμπι, όπου θα πρέπει να υπάρξουν και κενά καθίσματα για σκοπούς ασφάλειας.

Ακόμα, στα εγκαίνια δεν μου άρεσε το γεγονός ότι κλήθηκαν καμιά 500αριά άτομα και αγνοήθηκαν όλοι οι αθλητικοί ήρωες της πόλης, και ειδικά οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της ΑΕΛ, του Απόλλωνα και του Άρη. Στις πρώτες θέσεις αυτοί έπρεπε να ήταν, ο Κρυστάλλης, ο Μαυρουδής, ο Γιαγκουδάκης… Και να πω την αλήθεια; Δεν έπρεπε να βιαστούν, τα εγκαίνια έπρεπε να γίνουν παρουσία κόσμου. Είτε αυτός ο κόσμος θα χειροκροτούσε, είτε θα γιουχάιζε.

Ναι, η Λεμεσός χρειαζόταν επειγόντως ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο και καλά έκανε η Πολιτεία και βοήθησε, όμως, αφού θυσιάστηκαν τόσα εκατομμύρια έπρεπε να κάνουν γήπεδο με τα όλα του και όχι γηπεδάκι. Είμαι σίγουρος ότι μετά τα πρώτα χαμόγελα, ο κόσμος της Λεμεσού θα διαμαρτυρηθεί έντονα όταν αντιληφθεί ότι το γήπεδο δεν είναι αντάξιο των προσδοκιών τους…