Δεν ήμουν ποτέ υπέρ του να τιμάς κάποιο άνθρωπο του αθλητισμού μόνο όταν φύγει από τούτη τη ζωή. Άνθρωποι που θυσίασαν τα καλύτερα τους χρόνια για τον αθλητισμό, θα πρέπει να εμπνέουν σε όλους σεβασμό και να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση όταν βρίσκονται στη ζωή. Και γιατί όχι, να τους συμβουλευόμαστε όταν είναι να πάρουμε μια σημαντική απόφαση για τον αθλητισμό.

Γιατί ασχολούμαι με το σημερινό θέμα; Απλώς είδα την περασμένη εβδομάδα το σεμινάριο υπέρ της μνήμης του αγαπημένου Ντίνου Μιχαηλίδη και θυμήθηκα και κάποιες άλλες περιπτώσεις με πιο ισχυρή αυτή του Στέλιου Κυριακίδη, εκ Πάφου μαραθωνοδρόμου που μέχρι το 1987, ζούσε ήσυχα στη Φιλοθέη. Βέβαια, τον Ντίνο πολλοί τον τίμησαν και ζωντανό, υπήρχαν όμως και κάποιοι που, κακά τα ψέματα, απέφευγαν να το κάνουν…

Ο Στέλιος Κυριακίδης, που λέτε, είναι ο σύγχρονος Ελληνοκύπριος ήρωας με τεράστια προσφορά στον αθλητισμό και στην Ελλάδα. Αυτό τον άνθρωπο στην Κύπρο σχεδόν δεν τον ήξερε κανείς μέχρι που το θυμήθηκαν κάποιοι αθλητικογράφοι κι αποφάσισαν να του αποδώσουν έστω και μετά θάνατο τη κορυφαία αθλητική διάκριση του τόπου, το Αριστείο. Μετά ήρθαν όλα τ΄ άλλα. Ο ίδιος, όταν το συνάντησα στην Αθήνα το 1983, μιλώντας μου έβγαζε κάποια πίκρα για την ιδιαίτερη του πατρίδα. Δεν ήθελε τιμές, δεν ήθελε χρήματα, δυο καλές κουβέντες ήθελε και δεν τις είχε από κανένα. Όταν έφυγε από τη ζωή όλοι τον θυμήθηκαν. Γι΄ αυτό σας λέω φίλοι μου, τους ανθρώπους που πρόσφεραν να τους τιμάται όταν βρίσκονται στη ζωή κι όχι όταν φύγουν!