Να πω την αλήθεια ανησύχησα λίγο, όταν είδα την Ομόνοια και τον Λοΐζο Λοΐζου να έρχονται σε ρήξη. Όχι γιατί ξέρω τον 19χρονο άσο, ποτέ δεν τον γνώρισα.

Ανησύχησα γιατί θα μπορούσε να χαθεί ένα σπάνιο ταλέντο του κυπριακού ποδοσφαίρου ή τουλάχιστον να κάνει βήματα όπισθεν στην καριέρα του. Το να τίθεται εκτός ομάδας ένας παίκτης για μεγάλο διάστημα δεν ξέρω ποιες συνέπειες θα έχει για το μέλλον του. 

 

Στην προκειμένη περίπτωση δεν με ενδιέφερε πολύ ποια πλευρά είχε τη μεγαλύτερη ευθύνη. Αυτό που αναρωτιόμουν από την πρώτη στιγμή ήταν γιατί Ομόνοια και Λοΐζου δεν μπορούσαν να τα βρουν. Μετά σκέφτηκα ότι δεν είναι η πρώτη φορά που μία ομάδα και ένας παίκτης έχουν διαφωνίες για τη μεταξύ τους συνεργασία.

Όμως, σε τελική ανάλυση, όσο λυπημένος, στεναχωρημένος ακόμη και θυμωμένος να είσαι για μία κατάσταση, οφείλεις να βάλεις πάνω από όλα το προσωπικό σου συμφέρον. Τι παραπάνω θα κέρδιζαν Ομόνοια και Λοΐζου αν ο τελευταίος παρέμενε εκτός ομάδας; Τι θα έχαναν; Πολλά!

Ομόνοια και Λοΐζου σκέφτηκαν σοφότερα και ανανέωσαν τη μεταξύ τους συνεργασία μέχρι το 2026. Διότι διαφορετικά, πιθανολογώ, θα υπήρχαν αρνητικές συνέπειες για τις δύο πλευρές. Συνέπειες, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες…