Είναι λυπηρό αλλά συμβαίνει και φαίνεται. Στην Κύπρο δεν τιμούν όπως πρέπει τους παλιούς αθλητές ή, αν θέλετε, όλους τους παλιούς που πρόσφεραν ύψιστες υπηρεσίες στον αθλητισμό αυτού του τόπου. Κι αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί θυμό.

Θύμωσα, που λέτε, όταν στον τελικό του ποδοσφαιρικού κυπέλλου είδα και πάλι τα κορίτσια με τα καυτά σορτσάκια να μεταφέρουν το τρόπαιο στο γήπεδο. Θύμωσα γιατί δεν είδα τις παλιές μεγάλες δόξες της Ομόνοιας και του Εθνικού να μεταφέρουν το τρόπαιο και να αποθεώνονται από τον κόσμο. Δεν ξέρω καν αν οι παλιές δόξες των δυο ομάδων δέχθηκαν τιμητικές προσκλήσεις για να παρευρεθούν στο γήπεδο.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, στους παγκύπριους αγώνες στίβου, δεν είδα παλιούς πρωταθλητές και πρωταθλήτριες να απονέμουν τα έπαθλα, μόνο παράγοντες. Ούτε κι αυτό μου άρεσε, όπως δεν μου άρεσε και το όλο σκηνικό της παρουσίασης των αγώνων, παρά τις μεγάλες προσπάθειες που κατέβαλε ο καλός συνάδελφος Αργύρης Αργυρού, μαζί με τη Ραμόνα. Στις απονομές, δεν είδα ούτε έναν Βασίλη Χειμωνή, ούτε μια Στέλλα Καλοπαίδη… Έπρεπε να τους δούμε, πρέπει κι επιβάλλεται να κάνουμε μαθήματα αθλητικής ιστορίας στους νέους αθλητές. Να μάθουν για τις μεγάλες δόξες του αθλητισμού μας, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αγωνίζονταν και για τις γεμάτες κερκίδες!

Ελπίζω ότι οι σημερινοί παράγοντες, οι οποίοι ηγούνται των διαφόρων ομοσπονδιών, να διαβάσουν το σημερινό μου άρθρο και στις επόμενες διοργανώσεις να δούμε στην πρώτη γραμμή τις παλιές δόξες…