Είναι αν μη τι άλλο θετικό το ότι η Κύπρος έδειξε σημάδια βελτίωσης στον δεύτερο αγώνα της στο Nations League, με τη Βόρεια Ιρλανδία (0-0), σε σχέση με την ήττα από το Κόσοβο.

Όμως, ας μην το παρακάνουμε. Στο εντός έδρας παιχνίδι απέναντι στον πιθανότατα ασθενέστερο αντίπαλό μας στον όμιλο, μια ισοπαλία δεν μπορεί να θεωρείται επιτυχία απλά επειδή ήμασταν καλύτεροι σε σχέση με το προηγούμενο ματς.

Και δεν πρέπει να το παρακάνουμε ούτε στο πόσο καλύτερη ήταν η εθνική μας από τους Βορειοϊρλανδούς. Σαφώς, είχαμε τις περισσότερες αξιόλογες φάσεις, αλλά δεν ήταν και πολλές. Πέραν από το δοκάρι του Κατελάρη στο 43', τη φάση του Τζιωνή στο 63' κι αυτήν του Κορέα στο 82', δεν βρεθήκαμε σε άλλη περίπτωση πραγματικά κοντά στο γκολ. Ξεχνάμε δηλαδή τη μεγάλη ευκαιρία του Λέιβερι στο 78' και το... άχαστο του ΜακΚάν στο 83' (μεγαλύτερη ευκαιρία του ματς);

Eπιπλέον, ούτε καν από στατιστικής πλευράς δεν επιβεβαιώνεται το ότι η Κύπρος ήταν τόσο καλύτερη από την αντίπαλό της. Αντιθέτως, σύμφωνα με τους αριθμούς (που, ναι, δεν λένε πάντα την αλήθεια), την υπεροχή την είχε η Βόρεια Ιρλανδία.

Ακόμη και προσπερνώντας την κατοχή (57%-43%) και τις πάσες (523-379) που δεν λένε και πολλά, οι αντίπαλοι είχαν περισσότερες τελικές προσπάθειες (14-11), περισσότερες επιθέσεις (49-35), περισσότερα κόρνερ (4-2), μεγαλύτερη ακρίβεια σε πάσες (83%-78%) και μεγαλύτερη ακρίβεια σε σέντρες/γεμίσματα (33%-21%). Στατιστικά, η Κύπρος υπερείχε μόνο στα κερδισμένα φάουλ (13-5)...

Δεν επιχειρούμε να αποδομήσουμε την προσπάθεια των διεθνών μας οι οποίοι όντως χθες είχαν περισσότερη θέληση, πάθος, πείσμα και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Άλλο αυτό, όμως και άλλο η παραποίηση της πραγματικότητας. Ναι, η Κύπρος ήταν βελτιωμένη (κι αυτό είναι το πιο σημαντικό), αλλά όχι, η εθνική μας δεν έκανε κάτι περισσότερο από το να έχει μια πολύ «ελαφριά» υπεροχή, στο θεωρητικά πιο βατό από τα έξι παιχνίδια του ομίλου.