«Γεια σου Αντρέα μου, θέλεις να πάμε φούτσαλ, εγώ και τρεις άγνωστοι που θα βρούμε στη γειτονιά»; Όχι μου απαντάει γιατί δεν θα είμαστε ομάδα λέει, θα είμαστε κάποιοι άγνωστοι που αλλάζουν πάσες μεταξύ τους. Επίσης αυτοί που του έχω προτείνει ισχυρίστηκε θέλουν μια μπάλα ατομικά ο καθένας για να κάνουν τα ζογκλερικά τους.

Στο τέλος της συζήτησης μου τόνισε πως θα μου απαντούσε καταφατικά μόνο εάν του κερνούσα σάντουιτς και αναψυκτικό μετά τον αγώνα, ο οποίος θα ήταν φιάσκο. Πού θέλω να καταλήξω και τι μηνύματα θέλω να περάσω; Φανταστείτε πόσο σημαντική και πόσο θεμελιώδης είναι η ύπαρξη ομοιογένειας, συνεκτικότητας και ομαδικού πνεύματος στον επαγγελματικό ομαδικό αθλητισμό, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο.

Ο φτωχός απολογισμός των τριών ηττών σε ισάριθμα παιχνίδια και της διαφοράς τερμάτων 1-7, δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη για όλους όσους απαρτίζουν το οικοδόμημα του ΑΠΟΕΛ. Η ποιότητα ναι πολλές φορές είναι τόσο ξεκάθαρα χτυπητή που είναι καθοριστική στην προσφορά θετικών αποτελεσμάτων.

Όμως όταν εδράζεται σε μία σαθρή βάση οι απαιτήσεις πρέπει να είναι συγκεκριμένες. Κάντε μία πενταετή ανασκόπηση και θα διαπιστώσετε ότι οι μοναδικοί ποδοσφαιριστές βασικού κορμού που έμειναν στον Αρχάγγελο πέραν των δύο χρόνων είναι οι Ζαχίντ, Μερκής, Ν. Ιωάννου, Βούρος, Σόουζα και προσθέτω και κάποιους άλλους για χάρη συζήτησης.

Συνεπώς, πως είναι δυνατόν να περάσει η νοοτροπία πρωταθλητισμού σε νέους παίκτες όταν δεν υπάρχει ο ποδοσφαιριστής που έφαγε με το κουταλάκι τα αποδυτήρια του ΑΠΟΕΛ; Πλέον δεν υπάρχει η αναζήτηση του Μοράις, του Πίντο, του Βινίσιους, του Νεκτάριου κ.ο.κ. Πιθανώς, το ράβε-ξύλωνε να λειτουργούσε σε μία πρωινή τηλεοπτική εκπομπή με χαμηλά νούμερα.

Στο ποδόσφαιρο, δεν ισχύει και αυτό είναι κοντά στον κανόνα. Δεν χρειάζεται να έχεις uefa pro για να αντιληφθείς ότι οι αυτοματισμοί, η αλληλοεπίγνωση κινήσεων και η… στρατιωτική συνεννόηση στην άμυνα έρχονται μόνο με τη διατήρηση του βασικού κορμού.