Αίσθηση προκάλεσε η είδηση ότι η, τέσσερις φορές χρυσή Ολυμπιονίκης, Σίμον Μπάιλς αποφάσισε να αποσυρθεί από τον τελικό της αμερικανικής ομάδας γυναικών στην ενόργανη γυμναστική στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επέλεξε να υπερασπιστεί την ψυχική της υγεία.

Κάποιοι την κατέκριναν δήθεν ότι αποδυναμώθηκε η ομάδα της Αμερικής και γι’ αυτό χάθηκε το χρυσό. Όπως, όμως, ανέφερε και η ίδια, στη συναισθηματική που βρισκόταν ίσως να στερούσε κι αυτό το αργυρό που πήρε τελικά η χώρα της.

«Δεν υπάρχει κάποιος τραυματισμός, ευτυχώς, και γι’ αυτό έκανα ένα βήμα πίσω, δεν ήθελα να κάνω κάτι ανόητο εκεί πάνω και να τραυματιστώ. Γι’ αυτό σκέφτηκα να αφήσω τα κορίτσια να κάνουν την υπόλοιπη δουλειά, που την έκαναν και με το παραπάνω, και πλέον είναι αργυρές Ολυμπιονίκες και θα πρέπει να είναι περήφανες».

Η Μπάιλς, η οποία λαμβάνει συμβουλευτική αγωγή από τότε που ήρθε στο φως της δημοσιότητας η κακοποίηση πολλών Αμερικανών γυμναστριών από τον πρώην γιατρό της ομάδας Λάρι Νασάρ, ανέφερε ακόμη ότι η πίεση των τελευταίων ημερών την επηρέαζε. «Όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση υψηλού άγχους, φρικάρεις και δεν ξέρεις πραγματικά πώς να διαχειριστείς όλα αυτά τα συναισθήματα, ειδικά όταν είσαι εδώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες», είπε.

Η ιστορία της Μπάιλς έφερε στο μυαλό όσα διαβάζουμε καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με πόση ευκολία κρίνεται ένας αθλητής. Όταν πετύχει, είναι «θεός» και εμείς μέρος της επιτυχίας του. Στην αποτυχία, δεν προσπάθησε όπως θα έπρεπε, ενώ οι πιο ακραίοι – αν είναι δυνατόν - μπορεί και να τον βρίζουν κιόλας… διότι «δεν πάλεψε αρκετά».

Όπως, για παράδειγμα, ένας τύπος που σχολίασε σε θέμα της ιστοσελίδας μας την παρουσία ενός από τους αθλητές μας: «Πάνε για τη συμμετοχή… και για τις διακοπές». Προς απάντησή του, αλλά και όμοιών του με τέτοια σχόλια, παραθέτουμε απλά το πρόσφατο ποστάρισμα της Κύπριας αθλήτριας που πέρασε πολλά το τελευταίο διάστημα με τραυματισμούς, Ραμόνας Παπαϊωάννου:

«Νομίζεις είναι όλα εύκολα. Απ’ έξω όλοι έχουν άποψη και γνώμη. Να σου πω όμως κάτι; Ξέρεις πότε μπορείς να έχεις γνώμη; Όταν φορέσεις τα παπούτσια μου και περπατήσεις τη διαδρομή μου. Κι αν καταφέρεις έστω στα μισά της διαδρομής να σταθείς όρθιος, τότε ίσως και να μπορέσεις να καταλάβεις. Αν πέσεις και σηκωθείς ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι τότε, όμως, άσε εμένα να ξέρω καλύτερα τι και πώς. Και όχι, δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις. Πάντα ήμουν ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Ποτέ δεν ήμουν πιο περήφανη για τις αποτυχίες μου και τις ήττες μου. Γιατί εγώ ξέρω».