Το ποδοσφαιρικό πρόβλημα στην Κύπρο δεν είναι συνηθισμένο πρόβλημα. Είναι όπως το Κυπριακό και δεν λύνεται.

Γιατί δεν θα λυθεί ούτε και χίλιες επιτροπές κι αν κάνουν ούτε και χίλιους Παπαχαραλάμπους κι αν διορίσουν;

Είναι πολύ απλό φίλοι μου, είναι καθαρά θέμα παιδείας. Στην Κύπρο, από τότε που γεννηθήκαμε και πήγαμε πρώτα στο δημοτικό σχολείο, μας έμαθαν για την ιστορία του τόπου: «Πατρίδα μας είναι η Ελλάδα, σημαία μας είναι η ελληνική, εχθροί μας είναι η Τουρκία και τα Τουρκόπουλα».

Το ίδιο περίπου τους έμαθαν και στην άλλη πλευρά: «Πατρίδα η Τουρκία, σημαία η τουρκική, εχθρός τους η Ελλάδα και τα Ελληνόπουλα». Κι άντε τώρα να λύσεις το Κυπριακό χωρίς όπλα. Δεν λύνεται, δυστυχώς, εκτός κι αν τολμήσουν να αλλάξουν την παιδεία και οι από εδώ και οι από εκεί, διδάσκοντας πρώτα την αλήθεια κι ύστερα όλα τα άλλα. Να καταλάβω κι εγώ και χιλιάδες άλλοι, επιτέλους, γιατί ο σκοπός δεν είναι πια η Ένωση με την Ελλάδα ή την Τουρκία αλλά η συνένωση της διχοτομημένης από το 1974 ιδιαίτερης πατρίδας μας.

Στο ποδόσφαιρο πάλι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Από το νηπιαγωγείο μας δίδαξαν ότι «εμπρός ΑΠΟΕΛ για νέες νίκες πάμε» ή «Ομόνοια - Λαός - Πρωτάθλημα».

Και βέβαια όπου ΑΠΟΕΛ βλέπε και τις υπόλοιπες μεγάλες δεξιές ομάδες κι όπου Ομόνοια τις αριστερές, αν έμειναν!

Ελάχιστους νοιάζει πώς θα κατακτήσει η ομάδα τους τον τίτλο, φτάνει να τον κατακτήσει όποιο κι αν είναι το κόστος. Έτσι μάθαμε, έτσι μεγαλώσαμε, τίποτε δεν αλλάζει, δυστυχώς, γιατί κανείς δεν τολμά.