Όταν ήταν έφηβος θυμάται οι συμπαίκτες του να φορούν κάτω από τα προπονητικά μια σακούλα σκουπιδιών πριν την προπόνηση για να τους βοηθήσει να ιδρώσουν παραπάνω και να αποβάλουν τις άφθονες ποσότητες αλκοόλ που είχαν καταναλώσει το προηγούμενο βράδυ. Ο Τζέιμς Μίλνερ δεν συμμετείχε, μάλιστα παραδέχεται σε συνέντευξή τους στους «Times» ότι έχασε το μέτρημα του πόσες φορές οι άνθρωποι του είπαν «Πιες ένα» ή «Μπορώ να είμαι εκεί όταν πιεις το πρώτο σου ποτό;». Σήμερα -20 χρόνια μετά το επαγγελματικό του ντεμπούτο στην Premier- δεν το έχει μετανιώσει.

Το τοπίο έχει αλλάξει αισθητά από τότε που ο Μίλνερ έκανε το περάσμά του από τα κλιμάκια των ακαδημιών ως την πρώτη ομάδα. Αλλά η ικανότητά του να ακούει και να μαθαίνει, να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται, παραμένει αμείωτη. Εκεί βέβαια που κάποτε βελτίωνε την τεχνική του για το κόρνερ και τα ελεύθερα σουτ ενώ άλλοι ήταν στο PlayStation, τώρα είναι πιο πιθανό να να κάνει γιόγκα στο σπίτι παρά επιπλέον εξάσκηση στο σουτ.

Ο Μίλνερ κατονομάζει μια από τις ιδιότητές του ως το «πείσμα», αν και εξίσου ήταν η γενναιότητα και το θάρρος να χαράξει το δικό του μονοπάτι που τον οδήγησαν σε μια ανοδική πορεία.

«Είναι ίσως το χειρότερο ρητό στο ποδόσφαιρο όταν προχωράς, [οι άνθρωποι λένε] "Είσαι απασχολημένος, εσύ". Όταν πας και κάνεις εξάσκηση, "Ω, πολυάσχολο κάθαρμα". Δεν είναι. Είναι να κάνεις τη δουλειά σου στο μέγιστο των δυνατοτήτων σου και να το αξιοποιήσεις στο έπακρο. Τώρα αυτό είναι ο κανόνας. Κάθε παίκτης σε αυτά τα αποδυτήριο [της Λίβερπουλ] είναι στο γυμναστήριο πριν από την προπόνηση κάνοντας τα δικά του πράγματα. Τότε, ή ακόμα και σε κάποια άλλα κλαμπ τώρα, μπορεί να βρεις πέντε με δέκα παλικάρια, ενώ εδώ είναι 25. Και αυτός είναι ο λόγος που τα παιδιά είναι στο επίπεδο που βρίσκονται.

Είχες ανθρώπους όπως ο Ντομ Ματέο, ο Ντέιβιντ Μπάτι και ανθρώπους σαν αυτούς στη Λιντ, και ήταν μια διαφορετική εποχή. Είχες ρεπό την Τετάρτη και την Κυριακή, έτσι τα παιδιά έβγαιναν κυρίως το βράδυ του Σαββάτου, είχαν ανάπτυξη ομαδικού πνεύματος την Τετάρτη και κάποιοι προπονούνταν με έναν σάκο για σκουπίδια την Πέμπτη. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι από τους τραυματισμούς με τους οποίους είδα τον Ντομ Ματέο να παίζει. . . άνοιγε τρύπες στα παπούτσια του για να μπορέσει να παίξει, πονούσε, αλλά έβγαινε εκεί έξω και τα συνέχιζε, ακόμα και με ρήξη μηνίσκου. Ήταν μια διαφορετική εποχή, υπήρχαν θετικά και αρνητικά και στα δύο.

Οι ανώτεροι παίκτες με φρόντισαν τόσο καλά όσον αφορά το να με προστατεύουν από τον Τύπο και να φροντίζουν να μην κάνω συνεντεύξεις πολύ νωρίς. Μου τα έψελναν όταν το χρειαζόμουν και φρόντιζαν τα παπούτσια τους να είναι καθαρά. Αυτό ήταν όλο μέρος της διαδικασίας. Ήταν ένας διαφορετικός τρόπος εκμάθησης από αυτό που έχουν τα νεαρά παιδιά τώρα, αλλά δεν ήταν χειρότερος. Νιώθω τυχερός που ήμουν και στις δύο εποχές, όταν πετούσαν τα παπούτσια στο ημίχρονο και έπρεπε να τα καθαρίσεις. Έπαιζα στην Πρέμιερ Λιγκ και επίσης μάζευα εσώρουχα από το πάτωμα, πήγαινα στο λεωφορείο και καθάριζα τα παπούτσια του αρχηγού κάτω της Κ19 [Αλαν Κινσελα] όσο ήμουν στην πρώτη ομάδα. Έπρεπε να κερδίσεις τον σεβασμό για να φτάσεις εκεί. Έπρεπε να φτιάξεις τσάι στο λεωφορείο. Βοήθησε, γιατί νιώθεις ότι πρέπει να κερδίσεις το δικαίωμα να είσαι ανάμεσα σε αυτούς τους τύπους».

gazzetta.gr