Ήταν μόλις η δεύτερη ερώτηση, αλλά αναγκαστικά έπρεπε να πατήσω το κουμπί να σταματήσει η ηχογράφηση της συνέντευξης. Μια αναφορά για την προσφορά του στην ΑΕΛ και την απόφαση της διοίκησης να αποσύρει τη φανέλα με το νούμερο 7 που τίμησε για 14 χρόνια, ήταν η αφορμή για να θυμηθεί τον θάνατο του αδελφού του. Την ώρα που ο ίδιος έπαιζε φούτσαλ. Την ώρα που τον περίμενε στις κερκίδες του γηπέδου να ακούσει τη φωνή του να ενώνεται με τους υπόλοιπους ΑΕΛίστες. Να ακούσει το χειροκρότημά του. Βρισκόταν καθ’ οδόν για το γήπεδο όταν η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι, χάνοντας τη ζωή του σε δυστύχημα. Ο Νικόλας Τσακανιάς προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του και να βρει τις λέξεις για να ολοκληρώσει μια πρόταση. Ήταν αδύνατον. Έπρεπε να κάνουμε μια παύση λίγων λεπτών. Ο 40χρονος, πρώην, πλέον, παίκτης της ΑΕΛ, αποχωρεί από τα γήπεδα με ψηλά το κεφάλι, δίνοντας τα πάντα για την αγαπημένη του ομάδα. Έζησε τα δύσκολα χρόνια, έζησε, όμως, και τις μεγάλες επιτυχίες, σηκώνοντας ψηλά στον ουρανό τρία πρωταθλήματα, δύο κύπελλα και δύο Σούπερ Καπ. H κατάκτηση του τελευταίου τίτλου (2024-25) ήταν το καλύτερο αντίο. Χρειάστηκε να περάσουν μόλις λίγα χρόνια από τον Δεκέμβριο του 2009, όταν εντάχθηκε στην ΑΕΛ, για να δουν στο πρόσωπό του οι ιθύνοντες των γαλαζοκιτρίνων μια ηγετική φυσιογνωμία και να του δώσουν το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που έγινε ο μακροβιότερος αρχηγός της φουτσαλικής ΑΕΛ. Μπορεί να αποχώρησε από τους γαλαζοκιτρίνους το 2017 για την ΑΜΕΚ Καψάλου, αλλά μετά από δύο χρόνια επέστρεψε στο σπίτι του. Εκεί που ήταν η καρδιά του. Εκεί που έπρεπε να δοξαστεί και να τιμηθεί. Σε συνέντευξή του στο «Γήπεδο» της εφημερίδας «Πολίτης», ο Νικόλας Τσακανιάς περιγράφει τι σημαίνει για τον ίδιο η ΑΕΛ, πώς από τις «δεκάρες» οι γαλαζοκίτρινοι ανέβηκαν στην κορυφή, ενώ αναφέρεται και στα προβλήματα του κυπριακού φούτσαλ και στο τι αποφάσεις μπορεί να λάβει η ΚΟΠ για να δώσει κίνητρα στις ομάδες.

 

Για 14 χρόνια τίμησες τη φανέλα της ΑΕΛ. Τι σημαίνει για σένα αυτό το ιστορικό όνομα;

«Από τεσσάρων – πέντε χρονών κρατώ τη σημαία της ΑΕΛ, φοράω τις φανέλες της ΑΕΛ! Ο πατέρας μου ήταν με την ΑΕΛ, μας έπαιρνε στο γήπεδο από μικρούς, μαζί με τον αδελφό μου, γίναμε άρρωστοι ΑΕΛίστες! Μάθαμε και σε εκείνη την περίοδο που χάναμε, έζησα και τη διαβάθμιση σε μία ηλικία που ήμουν σχολείο και με ενοχλούσε. Αλλά ήταν πάντα μέσα στο αίμα μου! Μας κράτησε το μπάσκετ της ΑΕΛ, που πήγαινε πολύ καλά. Η ΑΕΛ είναι η ζωή μου!».

 

Διαβάζοντας κανείς την αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση του συλλόγου, είτε συγκινείται, είτε τουλάχιστον διερωτάται για το πόσα πολλά πρόσφερες σε αυτό το σωματείο. Ακόμη και η φανέλα με το νούμερο 7 έχει αποσυρθεί… Πώς ένιωσες στο άκουσμα αυτής της απόφασης;

 «Να πω την αλήθεια, έδωσα όλη μου τη ζωή για την ΑΕΛ… Έπαιζα παιχνίδι…. Και την ώρα που έπαιζα παιχνίδι με την ομάδα, πέθανε ο αδελφός μου σε δυστύχημα. Και τα πρώτα άτομα που ήταν δίπλα μου ήταν η ομάδα της ΑΕΛ…  Όπως έπαιζα παιχνίδι απέναντι στην Αραράτ, τον Δεκέμβριο του 2013, ο πατέρας μου και η μητέρα μου βρίσκονταν στην κερκίδα και ξαφνικά έφυγαν, χωρίς να τους δω. Και όταν τελείωσε το παιχνίδι, με κάλεσε ο τότε πρόεδρος και μου λέει ‘θέλω να σου μιλήσω’. Και μου το είπε…  Και αντιλαμβάνεσαι πόσο καταπιάστηκα από αυτή την ομάδα. Από εκεί και πέρα, κάθε παιχνίδι, κάθε στιγμή, επειδή και ο αδελφός μου ήταν άρρωστος με την ΑΕΛ, το είχα πάντα στο μυαλό μου. Το τι έκανα για την ΑΕΛ, δεν μπορώ να το πω εγώ, νομίζω το ξέρουν όλοι, ακόμη και οι αντίπαλοι και με τιμάνε τα λόγια της ανακοίνωσης της ΑΕΛ. Όταν έμαθα ότι απέσυραν το νούμερο 7, ένιωσα μια γλυκιά χαρά και μια εκτίμηση γι’ όλα αυτά που έκανα στην ομάδα».

 

Στην ανακοίνωση τονίζεται και ο αδαμάντινος χαρακτήρας σου. Μήπως, το ήθος ενός αθλητή είναι που θυμάται περισσότερο ο κόσμος και όχι μόνο τα επιτεύγματά του; Εσύ, πώς το αντιλαμβάνεσαι;

«Είναι αλήθεια αυτό. Εγώ πάντα έλεγα ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και στο τέλος δεν θα μείνει το αν ήσουν παικταράς, αλλά θα μείνει αν ήσουν σωστός και καλός άνθρωπος. Πέρασα απ’ όλα τα φάσματα των αποτελεσμάτων, από τις δεκάρες που δεχόμασταν κάποτε και ήμουν σε πολύ άσχημη και δύσκολη θέση ως αρχηγός να κουβαλώ αυτές τις ήττες, βρέθηκα σε μία θέση να είμαι στο νούμερο ένα και να σηκώνω το ένα τρόπαιο πίσω από το άλλο. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, πιστεύω παρέμεινα ο ίδιος, τόσο όταν δεχόμασταν τις ήττες όσο και όταν πανηγύριζα τις επιτυχίες».

 

Ποιες είναι οι δυνατότητες ενός αθλητή να κάνει καριέρα στο άθλημα του φούτσαλ στην Κύπρο;

«Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το άθλημα μικραίνει και από ό,τι ακούγεται θα μικρύνει περισσότερο. Οι πληροφορίες μου αυτό λένε. Έχει χρόνια που προσπαθούμε να βρούμε τη λύση, αλλά δυστυχώς όταν δεν υπάρχει θέληση πρώτα απ’ όλα από την ΚΟΠ να πιέσει τα σωματεία να κάνουν ομάδες, δεν μπορούν μερικά άτομα να πετάνε, σε εισαγωγικά, τα λεφτά τους, για να ανταγωνιστούν σε ένα πρωτάθλημα με τέσσερις – πέντε ομάδες».

 

 

 Συνεπώς, είναι δύσκολο να κάνει κάποιος καριέρα…

«Στην Κύπρο ειδικά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αν δεις στο εξωτερικό, όμως, έχει πολλούς παίκτες και είναι ένα εξαιρετικό άθλημα και είναι κρίμα που εδώ έχει αυτή την κατάληξη. Ειδικά φέτος είδαμε ότι και ο κόσμος της ΑΕΛ και ο κόσμος της Ομόνοιας, που είναι οι δύο δημοφιλέστερες ομάδες του φούτσαλ, αλλά και παλιά που παίζαμε με τον ΑΠΟΕΛ, ο κόσμος ερχόταν, αγκάλιαζε το άθλημα και τουλάχιστον εμείς που ζήσαμε έδρες καυτές, ήταν ωραίες εμπειρίες».

 

Ποια προσόντα χρειάζεται ένας παίκτης για να ανταπεξέλθει σε ένα υψηλό επίπεδο πρωταθλήματος σε σχέση με το ανοικτό ποδόσφαιρο;

«Νομίζω η διαφορά του φούτσαλ από το ανοικτό είναι ότι θέλεις πιο γρήγορη σκέψη. Έχεις λιγότερο χρόνο να αντιδράσεις. Τακτικά κάποια πράγματα μαθαίνονται. Αλλά το πιο σημαντικό προσόν θεωρώ είναι ο τρόπος σκέψης, να έχεις πιο γρήγορη αντίδραση στο γήπεδο. Στο ανοικτό ποδόσφαιρο έχεις 2-3 δευτερόλεπτα να αντιδράσεις, στο φούτσαλ έχεις μισό! Δεν παίζει τόσο πολύ ρόλο η ταχύτητα και η δύναμη στο φούτσαλ. Στο ανοικτό ποδόσφαιρο, η άποψή μου είναι ότι όταν είσαι γρήγορος και δυνατός, όλα τα άλλα διορθώνονται».

 

Ποιο, πιστεύεις, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο κυπριακό φούτσαλ;

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρώ είναι ότι δεν υπάρχει κίνητρο από την ομοσπονδία στα σωματεία στο να δημιουργήσουν ομάδες. Να σημειώσω ότι στο εξωτερικό οι παίκτες ξεκινάνε από το φούτσαλ. Κι αυτό διότι στο φούτσαλ δημιουργούν τακτική και τεχνική σε κλειστό χώρο. Μας το έλεγαν και τα παιδιά από τη Βραζιλία που είχαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ότι εκεί παίζουν μόνο φούτσαλ για να μάθουν σε κλειστούς χώρους, κάτω από πίεση και μετά βγαίνουν στο ανοικτό. Το δεύτερο σοβαρό θέμα είναι οι εγκαταστάσεις. Είμαστε απαράδεχτοι σε όλα τα αθλήματα, δεν αναφέρομαι μόνο στο φούτσαλ. Απαράδεκτοι γιατί ούτε τα απλά πράγματα δεν μπορούμε να κάνουμε. Δηλαδή, δεν μπορούμε να πιάσουμε ένα σχολείο και να το φτιάξουμε να παίζει μια ομάδα βόλεϊ ή μια ομάδα μπάσκετ. Αυτό το πράγμα είναι τραγικό! Φέτος εμείς, φύγαμε από το 'Παλέ ντε Σπορ', πήγαμε στο ‘Νίκος Σολομωνίδης’ που είναι η καυτή έδρα της ΑΕΛ, αλλά δεν είναι γήπεδο να παίζεις φούτσαλ, ούτε για εμάς, ούτε για τους αντιπάλους».

 

Το 2019-20 συμμετείχαν εννέα ομάδες στο πρωτάθλημα και από εκεί και πέρα άρχισε η «φθορά», με αποτέλεσμα φέτος να συμμετέχουν μόνο τέσσερις ομάδες στο πρωτάθλημα. Πώς νιώθει ένας αθλητής γι’ αυτή την κατάσταση;

«Όταν ξεκίνησα υπήρχαν τρεις κατηγορίες από δέκα ομάδες. Στην πορεία μπήκαν οι μεγάλες ομάδες, ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, ΑΕΛ, Ανόρθωση, ΑΕΚ και ξεκίνησαν τους υψηλούς προϋπολογισμούς. Οι πιο μικρές ομάδες που δεν είχαν κόσμο και, επίσης, είχαν ένα προϋπολογισμό των 20 και 30 χιλιάδων τον χρόνο, δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν ομάδες με προϋπολογισμό 150.000 και 200.000 και γι’ αυτό δέχονταν δέκα – δεκαπέντε γκολ! Σε κάποια φάση, σαν παίκτης, λες γιατί να πηγαίνεις να εκτίθεσαι; Ένας πρόεδρος μιας ομάδας, για παράδειγμα στη Δερύνεια, γιατί να πάει να δώσει 30 χιλιάδες για να ασχολούνται με το άθλημα 15 άτομα; Για να λέει ότι είναι πρόεδρος μιας ομάδας που τρώει δεκαπέντε γκολ και έρχεται όγδοος; Είναι από τότε που θα έπρεπε ίσως η ΚΟΠ να βρει ένα set – up  για να νιώθουν καλύτερα και αυτοί που δεν κρατάνε πολλά χρήματα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αποφασίσει η ΚΟΠ, αυτοί που έχουν προϋπολογισμό από 0 μέχρι 100, ο πρώτος με τον πέμπτο,  να κάνουν ένα πρωτάθλημα και οι υπόλοιποι να αγωνίζονται σε ένα άλλο. Όσον αφορά την ερώτησή σου για το πώς νιώθω, εγώ προσωπικά, ώσπου λιγόστευαν οι ομάδες ένιωθα ότι το πρωτάθλημα είναι πιο καλό γιατί μαζεύονταν οι πιο καλοί παίκτες και έτσι υπήρχε ανταγωνισμός. Η ΑΕΛ, η ΑΕΚ, η Ομόνοια μάζεψαν το κυπριακό έμψυχο δυναμικό και είχαν και από δύο ξένους καλούς, ενώ η Αραράτ κατέβηκε στο πρωτάθλημα μόνο με Κύπριους και μπράβο τους».   

 

Ανέφερες κάποιες σημαντικές αποφάσεις που θα μπορούσαν να ληφθούν για ένα έχει μέλλον το άθλημα. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η ΚΟΠ;

«Με όσα προανέφερα θα πρέπει να πω βέβαια ότι δεν σημαίνει ότι οι τέσσερις ομάδες είναι ικανοποιητικός αριθμός. Κανονικά το πρωτάθλημα θα έπρεπε να έχει δύο – τρεις κατηγορίες των δέκα ομάδων. Δεν θυμάμαι ποια χρονολογία ήταν ακριβώς που έλεγαν ότι θα γίνει υποχρεωτικό οι ομάδες που είναι στην πρώτη κατηγορία της ΚΟΠ να έχουν ομάδες φούτσαλ. Κάπου χάθηκε αυτό και χάσαμε λίγο το παιχνίδι και έτσι άρχισαν να διαλύονται οι ομάδες. Τώρα για το τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η ΚΟΠ, όπως είναι τα πράγματα, δεν ξέρω αν υπάρχει μαγικό ραβδί. Το μόνο που βλέπω είναι η ΚΟΠ να αποφασίσει, ότι όποιος θα δημιουργήσει ομάδα και κατέβει στο πρωτάθλημα, να παίρνει ένα ποσό, για παράδειγμα 50.000. Ένας παράγοντας που έρχεται να δημιουργήσει μια ομάδα, τι κερδίζει; Ο Νικόλας Καρασαμάνης κέρδισε τρία πρωταθλήματα, αντιπροσώπευσε την Κύπρο στην Ευρώπη πολύ καλά, τι κατάλαβε; Εκτός του ότι είναι ένας επιτυχημένος πρόεδρος…».

 

 

Πώς επιθυμείς να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας;

«Κατ’ αρχάς, πίσω απ’ αυτές όλες τις επιτυχίες υπάρχουν άνθρωποι, ξέρουν οι ίδιοι ποιοι είναι αυτοί, που έκαναν αυτή την αλλαγή στην ΑΕΛ και έγινε από μία ομάδα που έτρωγε δεκάρες, να κερδίζει στο γήπεδο τους αντιπάλους για τρία χρόνια συνεχόμενα. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο. Γιατί οι ΑΕΛίστες έδειξαν ότι είναι οι οπαδοί, που σε όλα τα αθλήματα είναι εκεί. Δεν είναι οπαδοί που είναι δίπλα στην ομάδα μόνο στις καλές στιγμές και πάνε να πανηγυρίσουν μια επιτυχία και στις αποτυχίες δεν είναι εκεί. Ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος κοντά μας!»