Από το υπερθέαμα και το σασπένς που μας πρόσφερε το φετινό Euro, στην κυπριακή ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Από τους συναρπαστικούς αγώνες του Euro, προσγειωθήκαμε (μάλλον ανώμαλα) στο κυπριακό Σούπερ Καπ, σ’ ένα γήπεδο… χωράφι, όπως ήταν ο αγωνιστικός χώρος του ΓΣΠ.

Ομόνοια και Ανόρθωση, δύο ομάδες εντελώς ανέτοιμες κι επηρεασμένες από την Covid-19, υποχρεώθηκαν ουσιαστικά να παίξουν και να διεκδικήσουν τον πρώτο τίτλο της χρονιάς. Το θέαμα ήταν επιεικώς μέτριο. Ειδικά στο δεύτερο μέρος, έπαιζαν κλοτσοσκούφι. Και δικαιολογημένα. Πιο έτοιμη ήταν η Ομόνοια και αυτό φάνηκε κυρίως στο πρώτο μέρος. Η Ανόρθωση πήγε σ’ αυτό το παιχνίδι χωρίς ούτε ένα φιλικό παιχνίδι στα πόδια της, έχοντας έξι παίκτες με κορωνοϊό.

Ο πρώτος τίτλος της χρονιάς δεν παίχτηκε επί ίσοις όροις. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται, βέβαια, η Ομόνοια. Δεν είναι Σούπερ Καπ αυτό που βλέπουμε στην Κύπρο. Οι αγωνιζόμενες ομάδες, κακά τα ψέματα, δεν δίνουν τη δέουσα σημασία σ’ αυτόν τον αγώνα. Τούτο φάνηκε ξεκάθαρα και τις προηγούμενες χρονιές, όταν οι αγωνιζόμενες ομάδες χρησιμοποίησαν αρκετούς νεαρούς προκειμένου να προφυλάξουν θεωρητικά βασικούς παίκτες, είτε ενόψει ευρωπαϊκών διοργανώσεων είτε ενόψει πρωταθλήματος.

Ο αγώνας του Σούπερ Καπ πρέπει να είναι γιορτή του ποδοσφαίρου και να διεξάγεται μία εβδομάδα πριν από την έναρξη του νέου πρωταθλήματος. Όπως συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, προηγμένες ποδοσφαιρικά. Γίνεται, όμως, αντιληπτό πως με τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις που έχουν πλέον οι κυπριακές ομάδες αυτό καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο.

Γι’ αυτό και ο θεσμός του Σούπερ Καπ ολοένα και υποβαθμίζεται. «Ένα παιχνίδι είναι, άντε να το δώσουμε, να βγάλουμε την υποχρέωση», κάπως έτσι κατάντησε. Δυστυχώς…