Έκτη, τρίτη και τέταρτη θέση στον α΄ όμιλο. Αυτά ήταν τα αποτελέσματα της Ομόνοιας μετά τη φυγή του Χένινγκ Μπεργκ. Οι πράσινοι ναι μεν κατέκτησαν δύο φορές το κύπελλο, αλλά ακόμη ψάχνουν τον δρόμο προς την κορυφή. Και ψάχνοντας τον δρόμο προς την κορυφή συνεργάστηκαν με τους Λένον, Φερέρα, Αυγουστή, Ρέκνταλ, Αναστασίου, Νταμπράουσκας (και πάλι Αναστασίου). Κι όλα αυτά μέσα σε διάστημα περίπου τριών χρόνων.

Ο Μπεργκ, μεταξύ άλλων, έβαλε τέλος στην ανομβρία των τίτλων για τους πράσινους (κατέκτησε την πρωτιά και τη χρονιά που διακόπηκε το πρωτάθλημα λόγω κορωνοϊού), πέτυχε δύο προκρίσεις σε ευρωπαϊκούς ομίλους και υπό την τεχνική του ηγεσία «η ομάδα ανέκτησε την αγωνιστική της αίγλη και έφερε ξανά στον λαό της τα αισθήματα της χαράς και της υπερηφάνειας», όπως αναφερόταν στην ανακοίνωση της αποδέσμευσής του τον Φεβρουάριο του 2022, όταν ξεκαθάρισε ότι η ομάδα θα συμμετέχει στον β΄ όμιλο.

Πού θέλουμε να καταλήξουμε; Ότι οι διοικήσεις, πολλές φορές, προσπαθώντας να βάλουν την ομάδα στον ίσιο δρόμο με μια αλλαγή προπονητή, κάνουν ακριβώς το αντίθετο και δεν καταλαβαίνουν ότι η αιτία των προβλημάτων είναι ακριβώς οι συχνές αλλαγές προπονητών και οι αβασάνιστες αποφάσεις που παίρνουν αφού με αυτή την τακτική, μεταξύ άλλων, αποσυντονίζουν την ομάδα και δεν την αφήνουν να ορθοποδήσει.

Στην προκειμένη περίπτωση, η Ομόνοια, μετά τη φυγή του Μπεργκ συνεργάστηκε με έξι προπονητές με στόχο να βρει τον άνθρωπο που θα την ανεβάσει και πάλι στην κορυφή και θα σταθεροποιήσει την απόδοσή της σε υψηλά επίπεδα. Το ερώτημα που εγείρεται είναι πόσες μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας θα υπήρχαν αν η διοίκηση έκανε υπομονή και κρατούσε τον Μπεργκ μετά από την αποτυχημένη σεζόν, όπου η ομάδα κατέληξε στον β' όμιλο.