Στην πρεμιέρα του Μουντιάλ στο Κατάρ, όταν η οικοδέσποινα χώρα αντιμετώπισε τον Ισημερινό, ήταν αντιληπτό ότι στις κερκίδες έλειπε ο παλμός των αγνών οπαδών. Μια εβδομάδα μετά, αφού περίμενα να δω πώς θα εξελιχθούν τα υπόλοιπα ματς πριν βγάλω το συμπέρασμά μου, κατάλαβα ότι αυτό το Μουντιάλ (με κάποιες εξαιρέσεις) δεν έχει το αναγκαίο συστατικό που θέλουμε σε αυτές τις διοργανώσεις.

Όσο κυλούν οι μέρες γίνεται αντιληπτό ότι είναι λιγοστοί οι ποδοσφαιρόφιλοι «εραστές» που ταξίδεψαν από χώρα σε χώρα για να υποστηρίξουν την πατρίδα τους. Το πολύ υψηλό κόστος, το πλήθος των απαγορεύσεων, και τα όσα πρεσβεύει το Κατάρ, κράτησαν μακριά αρκετό κόσμο από τα καλοφτιαγμένα γήπεδα. Το όλο σκηνικό προσκαλεί περισσότερο πλούσιους τουρίστες και ανάμεσα σε αξιοθέατα λένε ας πάμε και σε έναν αγώνα, να βγάλουμε μια σέλφι και να πούμε «ήμουν κι εγώ εκεί». 

Π.Π