Οφείλω να ομολογήσω ότι μετά από 38 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας, από τα οποία τουλάχιστον τα 30 ήταν στο αθλητικό ρεπορτάζ, δεν μπορώ να αλλάξω και να γίνω ξανά οπαδός.

Το δοκίμασα και το μόνο που κατάφερα ήταν να απογοητεύσω και να πικράνω καλούς μου φίλους με τους οποίους παρακολουθώ αγώνες από την τηλεόραση. Στα πολλά χρόνια τριβής μου με το αθλητικό ρεπορτάζ κατάφερα πολύ νωρίς να αποβάλω την οπαδική μου ιδιότητα. Είτε το ένα, είτε το άλλο. Και τα δυο μαζί, δεν γίνεται!

Τον τελευταίο καιρό, κι αφού οδεύω πλέον σε άλλα λιμάνια, μακριά από την επαγγελματική αθλητικογραφία, είπα να δοκιμάσω να το παίξω οπαδός. Κάλεσα, που λέτε, μερικούς φίλους στο σπίτι για να παρακολουθήσουμε μαζί το ντέρμπι Απόλλωνα - ΑΠΟΕΛ.

Αφού ανοίξαμε τις μπιρίτσες μας και το ματς ξεκίνησε, πολύ νωρίς διαπίστωσα ότι ο ΑΠΟΕΛ δεν είχε ομάδα να χτυπήσει το παιχνίδι, κι αφού το έπαιζα οπαδός, παρακαλούσα να μην διασυρθεί. Τι το ήθελα; Δέχθηκα επίθεση από τους άλλους οπαδούς γιατί ήμουν ηττοπαθής και χαλούσα την ατμόσφαιρα.

Τέλος πάντων, αφού είπαμε κι ακούσαμε αρκετά τρελά, ο Θεός του ποδοσφαίρου, αν υπάρχει, βοήθησε την ομάδα μας να αποφύγει τον διασυρμό. Ο Πίττας σούταρε πέναλτι στα περιστέρια, ενώ ο διαιτητής είπε να «τζιέψει» τον ΑΠΟΕΛ και δεν του απέβαλε παίκτη!

Τα έβλεπα όλα αυτά και τα έλεγα. Τελικά, το μόνο που κατάφερα ήταν να διαλύσω την παρέα. Δεν θα έλθουν ξανά γιατί είμαι ηττοπαθής και δεν μεταδίδω αύρα στους παίκτες. Τι να πω; Απλώς δεν κάνω για οπαδός!