Μετέτρεψε τα γήπεδα σε πεδία νικηφόρων μαχών και σαν μαύρο λαμπερό διαμάντι επιστρέφει, ανοίγοντας διάπλατα κι αγέρωχα τα κάτασπρα φτερά του για τον τελικό.

Αυτά έγραψε μεταξύ άλλων (σε ελεύθερη ερμηνεία) στον προφητικό ύμνο του Ολυμπιακού ο Γιώργος Φυλακτού για να τονίσει τη διαχρονικότητα και το ασυμβίβαστο αίσθημα της ομάδας.

Κι όμως, η περασμένη δεκαετία ήταν ίσως η δυσκολότερη στα χρονικά γι' αυτό το ιστορικό σωματείο. Υπήρξαν στιγμές που ακόμα και οι ισχυρότεροι γονάτισαν... όμως ξανασηκώθηκαν.

Όπως το 2014 για παράδειγμα όταν οι μαυροπράσινοι έπεσαν στη νεοσύστατη τότε Β2. Εκεί μέτρησαν οι παράγοντες-Άτλαντες, οι οποίοι σήκωσαν δυσβάσταχτα βάρη.

Μέτρησε η παντοτινή περήφανη ετικέτα της ομάδας σαν καταφύγιο Κύπριων ποδοσφαιριστών που έψαχναν το σωστό... ορμητήριο καριέρας τους. Αυτό όμως ισχύει μέχρι και σήμερα, όπου αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση η ομάδα που κυνηγάει στόχους και εμπιστεύεται σοβαρά το ντόπιο στοιχείο. Στον ημιτελικό απέναντι στην ΑΕΛ (στο 2ο ημίχρονο) αγωνίστηκαν 7 Κύπριοι στην ενδεκάδα.

Στο... ντούκου επίσης περάσαμε την ευκολία με την οποία ο Τσέντομιρ Γιανέφσκι από τη μέρα που ανέλαβε αλλάζει συνθέσεις και κάπου εδώ επιβεβαιώνονται και ο κ. Τορναρίτης και ο Γιάννης Πετράκης που έλεγαν ότι αυτή η ομάδα διαθέτει δύο, αν όχι ισοδύναμες, ανταγωνιστικές ενδεκάδες.

Εδώ αξίζει μπράβο σε όλο το οικοδόμημα που οπλίστηκε με υπομονή και σύνεση για να διαψεύδει τις μοιρολογίστρες. Είναι πολλοί που δεν πίστεψαν τους μαυροπράσινους φέτος, πιθανώς και από άρνηση. Παρά το γεγονός ότι τα αγωνιστικά διαπιστευτήρια που κατέθεσαν ήταν αδιάσειστα. Για μένα είναι η Αταλάντα της Κύπρου. Παίζει ελκυστικά, χωρίς σκοπιμότητες, υπάρχει αφοσίωση στο πλάνο και κυνηγάει ένα τρόπαιο. Καλή επιτυχία Ολυμπιακέ!