Το ποδόσφαιρό μας θα μπορούσε εύκολα να παρομοιαστεί με έναν καπνιστή. Ξέρει ότι όλα αυτά που κάνει είναι επιβλαβή για την υγεία του, όμως δεν κάνει τίποτα για να τα αλλάξει, προβάλλοντας ταυτόχρονα αστείες διακαιολογίες. 

Έχω γράψει πολλάκις ότι η ΚΟΠ είναι τα σωματεία. Όταν τα σωματεία ερίζουν για διαφοροποιήσεις, τότε θα υπάρξουν διαφοροποιήσεις. Αυτό το καταγράφω ένεκα της τάσης που υπάρχει από τον κόσμο να μην ασκεί κριτική στην ομάδα του για τα όσα στραβά συμβαίνουν στην ποδοσφαιρική Κύπρο.

Οι κοινοτικοί αυξήθηκαν κατά δύο, οι ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες μας θα μένουν ακόμα περισσότερο στον πάγο και την αβεβαιότητα, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Είναι, ουσιαστικά, όλα εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσες μαζί τους στη γειτονιά, στο σχολείο, στο σινεμά, στο γήπεδο και ονειρεύονταν ή ονειρευόσασταν παρέα να γίνονται μια μέρα ποδοσφαιριστές. Όπως ο Ράικαρντ και ο Χούλιτ, όπως ο Τέβεζ και ο Σαντιάγο...

Είμαστε λαός που λατρεύουμε να πανηγυριζουμε επιτυχίες, αλλά δεν έχουμε κοιτάξει ποτέ πίσω από τη βιτρίνα, να δούμε πώς φτιάχνονται αυτές οι επιτυχίες. Για να έχουμε όλους αυτούς τους πρωτοκλασάτους παίκτες στο πρωτάθλημά μας, κάποιοι δούλεψαν και μάλιστα σοβαρά μαζί τους.

Εμείς, πότε θα παραμερίσουμε το χρήμα, τις παροδικές χαρές και την περηφάνια μας, για να πούμε στα δικά μας παιδιά, πάρτε χρόνο συμμετοχής; Μας ενδιαφέρει και μας αφορά τα μέγιστα να μπούμε σε ομίλους ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων και να πάρουμε χρήμα με τον εύκολο τρόπο, παρά να οργανωθουμε σωστά, να προσλάβουμε καταρτισμένους επαγγελματίες που θα παράξουν παίκτες με προοπτική, τους οποίους θα μοσχοπωλήσουμε ένα-ένα μια μέρα.

Να στρώσουμε το εγχώριό μας προϊόν, την πραγματική μας εικόνα, για να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε για την ήττα από τη Μάλτα και τη κάθε Μάλτα. Να πηγαίνουμε στο γήπεδο και να μπορούμε να ονομάσουμε τους εαυτούς μας 12ους παίκτες.

Αλλά ξέρετε τις μας χαλάει; Μας χαλάει το «μια μέρα». Τα θέλουμε όλα τώρα και χτες αν γίνεται.