Κάθε φορά που πετάς μία πέτρα, μία φωτοβολίδα, μία μολότοφ, ένα αντικείμενο, σκέψου το κακό που μπορείς να προκαλέσεις σε έναν συνάνθρωπό σου, τις στιγμές αγωνίας που θα ζήσει η οικογένειά του. Βάλε τη θέση σου στη δική τους θέση. Μπείτε στη θέση του Ευριπίδη. Δηλαδή, πόσο απερίσκεπτος μπορεί να είναι κάποιος για να πετάει επικίνδυνα πράγματα που μπορούν να στείλουν στο νοσοκομείο έναν συμπολίτη μας;

Κι όλα αυτά για τη βλακεία του φανατισμού. Την άλλη φορά, όχημα παρέσυρε πεζό την ώρα των επεισοδίων, θυμόμαστε τα όπλα φωτοβολίδες που έφευγαν από τη μία κερκίδα στην άλλη, το ball-boy που τραυματίστηκε στο Τσίρειο, τις μάχες των μασκοφόρων σε διάφορα γήπεδα. Λες και κάθονται όλη την εβδομάδα και περιμένουν να έρθει η στιγμή να βγάλουν τα εσώψυχά τους. Ηλιθιότητες που μπορεί να κοστίσουν τη ζωή συνανθρώπων μας ή να τους προκαλέσουν μόνιμη βλάβη. Οι πράξεις βίας που βιώνουμε στα γήπεδα εδώ και χρόνια είναι παράλογες εκ της φύσεως τους, αλλά στην Κύπρο ξεφεύγουν από τα όρια και για έναν άλλον λόγο.

Αν το σκεφτεί κανείς, δεν είναι απίθανο λόγω του ότι είμαστε μια πολύ μικρή χώρα ένας χουλιγκάνος να τραυματίσει εν αγνοία του έναν γνωστό του, τον γείτονά του, έναν φίλο ή ακόμη και έναν συγγενή του. Το ότι δεν λαμβάνουν μερικοί ούτε αυτό υπόψη δείχνει το μέγεθος της αρρωστημένης κατάστασης του ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού στην Κύπρο.

Πόσες φορές βρεθήκαμε σε μία παρέα και κουβέντα στην κουβέντα καταλήξαμε να έχουμε κοινούς γνωστούς, να γνωρίζουμε πρόσωπα της οικογένειας του άλλου ή ακόμη να είμαστε και συγγενείς; Όλα αυτά δεν τα λέμε για να… ζητάνε ταυτότητα οι χουλιγκάνοι από τους αντίπαλους πριν βγάλουν τα μάτια τους, αλλά για να τονίσουμε το πόσο έντονη θολούρα υπάρχει εξαιτίας της οπαδικής βίας. Θολούρα υπάρχει ούτως ή άλλως. Αλλά αυτό το μένος έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι να μη σκέφτονται ότι μπορούν να τραυματίσουν έναν δικό τους άνθρωπο. Ούτε καν αυτό...