Παρακολούθησα την τελευταία προσπάθεια της Εθνικής μας ομαδας για να παραμείνει στη Γ' κατηγορία και άκουσα μαζί και τις δηλώσεις που έγιναν μετα το 2-0 επί της Εσθονίας. Πάνω-κάτω είναι τα ίδια που ακούω τα τελευταία χρόνια. «Στήριξη στα παιδιά, στον προπονητή, να έρθει ο κοσμος κοντά» και διάφορα άλλα. Επί της ουσίας, τίποτε!

Φίλοι της ΚΟΠ, ναι, στήριξη στα παιδιά και τον προπονητή, ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ. Όμως, θα πρέπει τα ίδια ΜΜΕ να τονίζουν συχνά ότι δεν πάμε καλά. Δεν γίνεται, αγαπητοί μου φίλοι να δίνουμε κρίσιμο (καθοριστικό) εντός έδρας αγώνα και στην κερκίδα να έχουμε 2, 3 χιλιάδες φιλάθλους που ουτε ΓΚΟΛ δεν είχαν όρεξη να πανηγυρίσουν. Κάποτε αυτή τη νοοτροπία είχαμε καταφέρει να την αλλάξουμε, τώρα πάλι τα ίδια, πλήρης αδιαφορία και σίγουρα αυτή τη φορά δεν είναι τα ΜΜΕ που φταίνε. Άλλοι είναι που ευθύνονται και πολύ περισσότερο από όλους η ίδια η Ομοσπονδία η οποία θυμάται τον κόσμο μετά από έναν νικηφόρο αγώνα. Τόσο καιρό που μετρούσαμε ήττες δεν βγήκε κανείς να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο...

Τέλος πάντων, πάλι τα χαλάσαμε και η Εθνική έγινε η ομάδα των λίγων. Για να την κάνουμε ξανά ομάδα όλων μας θα πρέπει να καταβληθούν νέες μεγάλες προσπάθειες. Θα αναμένουμε ελπίζοντας να μη χρειαστεί να επανέλθουμε για να σημειώσουμε ότι απέτυχε η ΚΟΠ...

Προσοχή, το άρθρο μας δεν έχει καμία σχέση με τον προπονητή. Όποιος θέλει ας κάθεται στον πάγκο. Η ουσία είναι ότι όσοι ασχολούνται κι έχουν καθήκοντα στην Εθνική να είναι σε θέση να ΕΜΠΝΕΟΥΝ και όλους τους άλλους...