Τον Γενάρη του 2013 η Ρεάλ Μαδρίτης φιλοξενεί την Μπαρτσελόνα σε ένα φλεγόμενο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Σε κάποια στιγμή, ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης ετοιμάζεται να εκτελέσει κόρνερ, ο Πικέ πιάνει στα χέρια του έναν αναπτήρα που έπεσε από την κερκίδα και ετοιμάζεται να αναφέρει το περιστατικό στον διαιτητή. Και ακριβώς εκείνη την ώρα, τι κάνει ο ανεπανάληπτος Κάρλες Πουγιόλ; Με το που βλέπει τον συμπαίκτη του να πηγαίνει προς τον διαιτητή, παίρνει από τα χέρια του τον αναπτήρα και τον πετάει εκτός αγωνιστικού χώρου.

Μια άλλη φορά ο Πουγιόλ τρέχει και σταματάει τους συμπαίκτες του που χόρευαν μπροστά από την κερκίδα του αντιπάλου, μετά την επίτευξη του γκολ. Δεν του άρεσαν ποτέ αυτά τα καραγκιοζιλίκια.

Σε ένα άλλο περιστατικό, αντίπαλος τον σπρώχνει στο πρόσωπο, αυτός δεν αντιδράει καθόλου, το συμβάν γίνεται αντιληπτό από τους συμπαίκτες του οι οποίοι σπεύδουν να τον υπερασπιστούν και να πάρουν τον λόγο. Και τι κάνει ο Πουγιόλ; Τους απομακρύνει και αφήνει τον αντίπαλο να φύγει.

Θα μου πείτε γιατί αναφέρεσαι έτσι στα καλά καθούμενα στον Πουγιόλ; Τον θυμάμαι κάθε φορά που βλέπω τα δικά μας καραγκιοζιλίκια εντός και εκτός γηπέδων. Τον θυμάμαι κάθε φορά που οι πρωταγωνιστές κάνουν άσεμνες χειρονομίες ή όταν βρίζουν, τον σκέφτομαι όταν βλέπω παράγοντες να μη διαφέρουν από το φανατισμένο πλήθος. Τον θυμάμαι όταν βλέπω την κατάντια μας, τον θυμάμαι όταν σκεφτώ πώς θα ήθελα να είναι τα πράγματα. Ξέρω ότι ζητάω πολλά…

Ο Πουγιόλ δεν έμεινε στην ιστορία μόνο για τα ποδοσφαιρικά του χαρίσματα και κατορθώματα, αλλά κυρίως για το ήθος του. Γιατί η εικόνα του έμεινε άφθαρτη στο πέρασμα του χρόνου.

Αυτή η φυσιογνωμία δεν θα ήταν ηγετική αν δεν συνδύαζε την καριέρα του με το ήθος που επεδείκνυε στους αγωνιστικούς χώρους και τη γενικότερή του συμπεριφορά. Οι πράξεις και οι ενέργειές του αποτύπωναν τον διαμαντένιο χαρακτήρα του.

Και τον σκέφτομαι και αναρωτιέμαι αν σε κάθε κυπριακή ομάδα υπήρχε ένας Πουγιόλ πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα. Κατ’ ακρίβεια, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα. Αν ζητάω πολλά, τουλάχιστον ας είχε δύο – τρεις το κυπριακό ποδόσφαιρο. Ξέρω, πάλι ίσως ζητάω πολλά…

Ζητάω ίσως πολλά γιατί αναφέρομαι σε έναν παίκτη πρότυπο, σε έναν παίκτη που ήταν η επιτομή της μεγάλης προσωπικότητας. Σε έναν παίκτη για τον οποίο εκφράζεται με σεβασμό και ένας οπαδός της Ρεάλ.

Ζητάω πολλά, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή γιατί τα πράγματα εκτραχύνθηκαν στο κυπριακό ποδόσφαιρο και όσο πάνε γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα. Ζητάω αυτόν ή αυτούς που θα δείξουν σε άλλους τον σωστό δρόμο, τον οποίο χάσαμε εδώ και καιρό. Τον χάσαμε και εντός και εκτός γηπέδων. Και αν υπάρχουν ας βγουν μπροστά, ας φανερωθούν για να σταματήσουν τον κατήφορό μας. Ζητάω πολλά, αλλά ζητάω το αυτονόητο, το οποίο στις μέρες μας έγινε περιζήτητο. Το ήθος...