Ίντερ. Θα μπορούσε να γράψει κανείς ότι αυτή η ομάδα δεν συμβιβάζεται. Το σημείο της ισοπαλίας απουσιάζει από τη μέχρι στιγμής πορεία των νερατζούρι, τόσο στο πρωτάθλημα, όσο και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα του Μιλάνου μετράει 6 νίκες και 5 ήττες στα 11 φετινά της παιχνίδια. Κατέγραψε 4 τρίποντα στην Σέριε Α και δύο στον θεσμό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ισορροπημένος αριθμός αν σκεφτείς ότι δεν έχει βρει ακόμη τα πατήματά της; Όχι, σε καμία περίπτωση. Το πιο αρνητικό γεγονός είναι οι τρεις ήττες σε ισάριθμα ντέρμπι, με Ρόμα, Μίλαν και Λάτσιο. Επίσης, στο συγκεκριμένο μομέντουμ (εάν το προσεγγίσει κανείς ρεαλιστικά) έρχεται να προστεθεί και το πρωτάθλημα δώρο που έκανε πέρσι στην Μίλαν, με την γνωστή γκάφα του Ράντου. Συνεπώς, αυτό που πάει να αποτυπωθεί στο υποσυνείδητο των παικτών του Ιντζάκι είναι ότι δεν είναι αρκετοί για μεγάλες στιγμές και μεγάλους στόχους. Ότι δηλαδή μπορεί να είναι καλοί αλλά όχι άριστοι. 

 

Αυτή την προδιαγραφόμενη νοοτροπία το γαλανόμαυρο οικοδόμημα έχει την ευκαιρία να πατήσει στην νίκη επί της Μπαρτσελόνα (μετά από μια δεκαετία) και να την ξεριζώσει. Πως θα το κάνει; Επικρατώντας της ισοβαθμούσας με αυτή Σασσουόλο στην 8η θέση. Την τελευταία 9ετία υπάρχει το εξής εκπληκτικό στατιστικό στους αγώνες με τους Νεροβέρντι: 8 νίκες η Ίντερ, 8 η Σασσουόλο. Η ομάδα του Αλέσιο Ντιονίσι δύσκολα αποφεύγει πάντως την ετικέτα του κακού δαίμονα, γιατί η μοιρασιά 8-8 θα έστεκε εάν η Ίντερ δεν είχε ως στόχο τον πρωταθλητισμό.  Ξορκίζοντας την προϊστορία, το συγκρότημα του Ιντζάκι, αντιστρέφει ταυτόχρονα όχι το κλίμα αλλά τα δεδομένα.

Δεν αντιστρέφει το κλίμα, γιατί όταν απουσιάζουν οι ηγέτες τύπου Ζανέτι, δεν υπάρχει εγγυημένο αγωνιστικό σοκ, ανάκαμψη και άνοδος. Εν κατακλείδι, είναι και σε αυτό που μοιάζει να διαφέρει από τον Κόντε, ο Ιντζάκι. Ναι πήρε μία ομάδα που δεν έκτισε ο ίδιος και είναι απόλυτα προσαρμοστικός στο 3-5-2, όμως ο προκάτοχός του γνώριζε πως να κάνει τους ποδοσφαιριστές του να νιώθουν και να συμπεριφέρονται σαν νικητές, ανεξάρτητα από το εάν είναι ή όχι, στο τέλος της μέρας.