Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, Κλήμης Αλεξάνδρου, ήταν καλεσμένος στο 70ο Ρετρό αφιέρωμα της εκπομπής του Super Sport FM 104.0, «Δώσε Πάσα» με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως.

Ο πρώην ποδοσφαιριστής μίλησε για αρκετά πράγματα που συνέβησαν στην καριέρα του, την αγάπη του για την ΑΕΚ και την άποψη του για την φετινή ομάδα.

Αναλυτικά όσα είπε:

Πως ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο: «Κατάγομαι από την επαρχία της Λάρνακας και μέχρι τα 13-14 ότι ποδόσφαιρο παίζαμε, ήταν στα γήπεδα του χωριού και στην ομάδα μας. Ο κος Πιερής ήταν γυμναστής μου και μου είπε να πάω στον Πεζοπορικό. Λόγο απόστασης ήταν αδύνατο, όμως επειδή κάποια πράγματα τα φέρνει η ζωή με τέτοιο τρόπο, μετακομίσαμε από τον Μαζωτό στην Λάρνακα και τελικά ήταν πιο εύκολο να πηγαίνω στις προπονήσεις. Στα 16 μου χρόνια, πήγα στην Α’ ομάδα, με τον Σταύρο Παπαδόπουλο. Μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ στην πρώτη ομάδα. Το ντεμπούτο μου ήταν στο νέο ΓΣΠ κόντρα στην Αλκή. Μου άρεσε να αγωνίζομαι σέντερ φορ, λόγω και του ύψους. Όταν όμως ήρθε ο Μαντζουράκης, με καθιέρωσε στη θέση του στόπερ.

Στην πρώτη προπόνηση μου έβαλε τις φωνές. Νόμιζα ότι δεν με ήθελε και μάζεψα τα πράγματά μου και δεν ξαναπήγα προπόνηση. Ήρθε να με βρει στο σπίτι ο κος Λευκαρίτης και κρύφτηκα κάτω από το κρεβάτι του δωματίου μου. Είπαν στην μητέρα μου ότι θέλουν να επιστρέψω στις προπονήσεις, εγώ όμως δεν πήγα για ένα μήνα, με την δικαιολογία ότι είχα διάβασμα. Με ξαναπήρε τηλέφωνο ο κος Ντίνος και πήγα στην προπόνηση. Το πως με αντιμετώπισε, ήταν απίστευτο. Μπροστά στους συμπαίκτες μου με έκανε ρεζίλι, όμως μετά την προπόνηση μου είπε πως από εκείνη τη στιγμή θα είμαι ο βασικός στόπερ».

«Με τον Μαντζουράκη έπαιξα και χαφ και κόφτης. Είχα πολύ θέληση εκείνο τον καιρό. Έκανα συνέχεια προπόνηση, είχα καλά πνευμώνια, ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο, είχα καλούς ανθρώπους δίπλα μου. Στην Εθνική έπαιξα σέντερ φορ με τον Γκόγκιτς και τελείωσα με το παιχνίδι στην Αυστρία».

Τι κρατάει από την πορεία του στην ΑΕΚ: «Έπαιξα στην ΑΕΚ μέχρι το 2002. Τότε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι και τι ευλογία να παίζεις ποδόσφαιρο. Από τότε που σταμάτησα, μόνο τις καλές στιγμές θυμάμαι, άσχετα αν είχα πολλούς τραυματισμούς. Δεν θα ξεχάσω τις συμμετοχές μου σε όλες τις Εθνικές, τη νίκη με την Ελπίδων που κέρδισε την Αρμενία 2-0 με δύο δικά μου γκολ, δεν θα ξεχάσω τον αγώνα με την Μπαρτσελόνα, τις νίκες με την ΑΕΚ, αλλά πάνω από όλα, τον τελικό κυπέλλου με τον ΑΠΟΕΛ, που δυστυχώς ήταν η μόνη μου ευκαιρία να κερδίσω έναν τίτλο με την ΑΕΚ. Πανηγύρισα όμως κύπελλα και επιτυχίες με την ΑΕΚ ως φίλαθλος».

Ποιο ήταν το παιχνίδι που του έμεινε αξέχαστο: «Εκείνο που θυμάμαι τα πρώτα χρόνια, πως με όποιο παιχνίδι παίζαμε με την Ανόρθωση, πάντα σκόραρα».

Με ποιον είχε καλύτερη συνεργασία: «Εκείνο τον καιρό είχε άτομα όπως ο Χριστοφόρου, ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Άγγελος ο Μισός. Όπως και ο Νεόφυτος Λάρκου. Αυτοί, αν και μικρότερος εγώ, ήταν πάντα δίπλα μου».

Πως βίωσε την ενοποίηση: «Η απορία μας ήταν ποιους παίκτες θα συναντήσουμε και με ποιους δεν θα ήμασταν μαζί. Πάντως ήταν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Μπαίναμε στο γήπεδο και ακούγαμε από έξω τον κόσμο να συζητάει γιατί έχει περισσότερο πράσινο και λιγότερο κίτρινο, γιατί να παίζουν περισσότεροι της ΕΠΑ και λιγότεροι του Πεζοπορικού. Ήταν πολύ δύσκολο για εμάς, πόσο μάλλον για τον Λευκαρίτη και όσους έκαναν αυτή την προσπάθεια. Μπράβο σε αυτούς που το προσπάθησαν και είναι πολύ πετυχημένο αυτό που έκαναν».

Πως προέκυψε η μεταγραφή στον ΑΠΟΕΛ: «Το 2002 αποχώρησε ο Ντίνος Λευκαρίτης από την ΑΕΚ. Ανέλαβε προπονητής ο Μιτόσεβιτς. Ξεκινήσαμε την χρονιά, εγώ είχα πάθει ρήξη χιαστών και επέστρεψα τον Ιανουάριο, όμως ο προπονητής είχε δώσει εντολή να προπονούμαστε με την δεύτερη ομάδα, εγώ και άλλοι τρεις-τέσσερις ποδοσφαιριστές. Μου είπαν πως δεν μπορούμε να ανανεώσουμε το συμβόλαιο γιατί ήταν ψηλό. Εγώ τους είπα πως δεν ήθελα να φύγω και μου είπαν να μείνω με 80% μείωση του συμβολαίου μου. Έτσι ήρθε η πρόταση του ΑΠΟΕΛ. Χάρισα όλα τα λεφτά που μου χρωστούσε η ΑΕΚ και βρέθηκα με τον κο Πετρίδη και υπέγραψα συμβόλαιο. Την επόμενη ημέρα της υπογραφής, στην πρώτη προπόνηση, έσπασα το δάχτυλό μου. Έκατσα έξω άλλους έξι μήνες και όταν επέστρεψα, ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ, με το δίκιο τους, έλεγαν πως δεν μπορούσα να προσφέρω. Έτσι πήρα την απόφαση να σταματήσω το ποδόσφαιρο το 2003, σε ηλικία 29 ετών».

Τι έκανε όταν τελείωσε το ποδόσφαιρο: «Όταν τελειώνεις στα 29, αρχίζει το πανεπιστήμιο της ζωής. Κατέληξα σε εκείνη την ηλικία να μην έχω τίποτα. Με μία βαλίτσα της ΑΕΚ πήγα στην Αμερική, μόνος μου. Είχα 100 δολάρια στην τσέπη, είχα κάποιους συγγενείς εκεί. Είχα δεχτεί πως θα είμαι σε μία ανοιχτή φυλακή για όσα χρόνια χρειαστεί να σηκωθώ πάνω, να παλέψω και να επιστρέψω. Έμεινα εκεί για οκτώ χρόνια, δούλεψα, ταπεινώθηκα, αλλά τα κατάφερα και γύρισα».

Για την αγάπη του για την ΑΕΚ: «Όταν ήμουν στην Αμερική, 1-2 χρόνια πριν επιστρέψω, στον τόπο που δούλευα, ήμασταν 5-6 Κύπριοι που υποστηρίζαμε από όλες τις ομάδες. Ήταν ο καιρός που έκανε τις απίστευτες προκρίσεις ο ΑΠΟΕΛ και προηγουμένως η Ανόρθωση. Όταν έβλεπα που πήγαιναν ταξίδια οι φίλαθλοι των ομάδων, μας άρεσε πολύ. Όταν ήρθα στην Κύπρο, ήθελα να το κάνω και εγώ. Δημιουργήσαμε μία παρέα και είπαμε πως θα προσπαθήσουμε να πηγαίνουμε σε όλα τα ταξίδια. Τα δύο παιχνίδια έγιναν τρία, τα τρία έγιναν δέκα, τα δέκα έγιναν τριάντα. Η ΑΕΚ είναι το δεύτερό μου σπίτι, αγαπώ παθολογικά αυτή την ομάδα. Γι αυτό, όταν παίζει η ΑΕΚ είναι μία γιορτή. Και να δώσω μία συμβουλή σε όλους τους φιλάθλους, που δεν ζουν αυτό το πράγμα: Είναι το καλύτερο πράγμα να πηγαίνεις στο γήπεδο και να φωνάζεις για την ομάδα σου, και στις νίκες και στις ήττες. Ζω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου».

Το κορυφαίο γκολ που σημείωσε: «Αυτό που δεν θα ξεχάσω, ήταν μία κεφαλιά από την κορυφή της επανορθωτικής, απέναντι στον Μπρεζάκοβιτς του Παραλιμνίου. Επίσης δεν θα ξεχάσω το γκολ μου στο 2-2 στο Τσίρειο κόντρα στον Απόλλωνα».

Ποιον είχε ως ίνδαλμα όταν ξεκίνησε: «Εκείνο τον καιρό έβλεπα τα στιγμιότυπα του αγγλικού πρωταθλήματος και επειδή είμαι με την Λίβερπουλ, μου άρεσαν οι Ίαν Ρας, Νταλγκλίς, το φαινόμενο ο Ρονάλντο αργότερα».

Ποιος ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος: «Σαν στόπερ, όταν παίζαμε με την Ανόρθωση, έλεγα Θεέ μου να μην μαρκάρω τον Ομπίκου. Υπήρχαν και άλλοι παικταράδες. Όταν έπαιζα επιθετικός και θυμάμαι τους αμυντικούς που με μάρκαραν τότε, με πονούν οι αστράγαλοι μου. Οι Μάριος Χαραλάμπους, Δημήτρης Ιωάννου, Σπύρος Καστάνας, ήταν όλοι θηρία».

Για την φάση στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης: «Ήταν να γίνει το παιχνίδι στο Καμπ Νου και πήγαμε να κάνουμε προπόνηση, κάναμε περίπου 20 λεπτά και μας βγάλανε έξω γιατί είχε προπόνηση στο γρασίδι. Τελικά ο αγώνας έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης. Χάναμε 1-0 στο ημίχρονο και γύρω στο 55′ βγήκα μόνος μου με τον Βίτορ Μπαία. Σε εκείνη την φάση σκέφτηκα πως “Κλήμη δεν θα ξαναβρείς τέτοια ευκαιρία, πρέπει να σκοράρεις” και πλάσαρα κανονικά, αλλά δυστυχώς το έπιασε ο Μπαία».

Πως βλέπει την ΑΕΚ φέτος: «Για να είμαστε ειλικρινείς, μεγαλώνει μέρα με την μέρα. Όσοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, βλέπουν κάτι άλλο εκτός πραγματικότητας. Μόνο να δούμε ότι βγαίνει συνέχεια στην Ευρώπη και καθιερώνεται μέσα στις μεγάλες ομάδες. Άλλο πράγμα που μεγαλώνει, είναι ο κόσμος της ομάδας. Ο κόσμος ξύπνησε. Η ομάδα έχει επαγγελματίες. Ξέρουμε που ήμασταν, δεν το ξεχνούμε, αλλά βλέπουμε και που είμαστε τώρα. Το πρωτάθλημα είναι πολύ δύσκολο. Βλέπουμε πως οι δύο από τις τρεις ομάδες που μπήκαν ομίλους, δεν κέρδισαν στην πρεμιέρα. Αλλά αυτό δεν γίνεται να μηδενίζει όσα πέτυχε».