Ο Οζλέρ και ο πρώτος Τουρκοκύπριος που ακόμη η ψυχή του είναι δεμένη με την Ομόνοια
Δημοσιευτηκε:
Ο 18χρονος μπήκε στον αγωνιστικό χώρο στο 59’ παίρνοντας τη θέση του Σίμιτς και έγινε ο δεύτερος Τουρκοκύπριος στην ιστορία που φοράει τη φανέλα των πρασίνων
O Tαχσίν Οζλέρ πήρε τα πρώτα του λεπτά με τη φανέλα της πρώτης ομάδας της Ομόνοιας στον αγώνα του κυπέλλου απέναντι στον ΕΝΥ Διγενή Ύψωνα.
Ο 18χρονος μπήκε στον αγωνιστικό χώρο στο 59’ παίρνοντας τη θέση του Σίμιτς και έγινε ο δεύτερος Τουρκοκύπριος στην ιστορία που φοράει τη φανέλα των πρασίνων.
Πρώτος ήταν ο Ιμπραΐμ Αζίζ, που έπαιξε σε τέσσερα παιχνίδια την περίοδο 1956-57 και δέθηκε αρκετά με την Ομόνοια, από την οποία τιμήθηκε σε εκδήλωση το 2018 για τα 70χρονα της ομάδας της Λευκωσίας.
Μετά από τη βράβευσή του έκανε ανάρτηση σχετικά με το δέσιμό του με την Ομόνοια και τον λόγο που αναγκαστικά σταμάτησε το ποδόσφαιρο.
«Απόψε γιορτάσαμε τα 70 χρόνια της Ομόνοιας. Τιμήθηκα κι εγώ ως ο μόνος Τ/κ που φόρεσα τη φανέλα της Ομόνοιας στο μακρινό 1956-57. “Ταλαντούχος σέντερ φορ, εγκατέλειψε νωρίς λόγω σπουδών…”, ήταν η αναφορά στη σύντομη παρουσίαση μου κατά τη βράβευση. Στην Ομόνοια βρέθηκα μόλις στα 18 μου, αμέσως μετά την αποφοίτηση μου από το τουρκικό λύκειο στη Λευκωσία τον Ιούνιο του 1956. Το ποδόσφαιρο άρχισα στο χωριό μου, Ποταμιά, μόλις 15 χρονών στην ομάδα του χωριού, ΑΕΤΟΣ (Αθλητικός Ελληνο-Τουρκικός Όμιλος).
Ιδρυτής και αρχηγός του συλλόγου στην Ποταμιά ήταν ο Σαφφέττης, που διετέλεσε και ο πρώτος γραμματέας της κομματικής ομάδας ΑΚΕΛ στο χωριό. Άνθρωπος με εξαίρετο ήθος που μαζί με το ποδόσφαιρο μας δίδασκε αρχές και ιδανικά. Μεγάλωσα στο χωριό με την αριστερή ιδεολογία και δεν ήταν τυχαίο που βρέθηκα με τη φανέλα της Ομόνοιας.
Όμως, “εγκατέλειψα νωρίς…” γιατί τα χρόνια εκείνα ήταν η αρχή του διαμελισμού της Κύπρου, πριν ακόμα την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήταν σε εξέλιξη ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ενώ είχαν ξεκινήσει τη δράση τους και οι υπόγειες ένοπλες τουρκικές οργανώσεις για αντίσταση στον αγώνα για την Ένωση. Στην πρώτη θα ‘λεγα, διαίρεση-διαμελισμό την περίοδο εκείνη, είχε αποσυρθεί η τουρκική ποδοσφαιρική ομοσπονδία από την ΚΟΠ και είχε δημιουργηθεί σοβαρό κλίμα έντασης.
Εμένα δεν με άγγιζαν όλα αυτά αφού είχα μεγαλώσει μέσα σε μία κοινότητα όπου υπήρχε πνεύμα κοινής συνύπαρξης. Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι ήμασταν, πάνω από όλα Κύπριοι και λειτουργούσαμε στο χωριό σαν μια οικογένεια. Έτσι, όντος νεαρός δεν αισθάνθηκα ότι με την απόφαση μου να παίξω στην Ομόνοια θα είχα προβλήματα. Και όταν η ΤΜΤ άρχισε τον Μάιο του 1958 να κυνηγά και να εξοντώνει τους αριστερούς Τ/κ που δεν είχαν εισακούσει την εντολή της να σταματήσουν να έχουν σχέση με τους Ε/κ, στόχος της ΤΜΤ είχα γίνει κι εγώ. Με… “πακέταραν” τότε στη Σόφια για σπουδές με κομματική υποτροφία που μου είχε εξασφαλίσει ο Καβάζογλου. Έκτοτε σταμάτησα το ποδόσφαιρο, όμως η ψυχή μου έμεινε δεμένη με την Ομόνοια από τότε μέχρι σήμερα».
