Πέρασε κιόλας μία εβδομάδα από την τραγική είδηση του θανάτου του Κόμπι Μπράιαντ. Δεν περίμενα ποτέ η απώλεια μιας διασημότητας να με άγγιζε και να με επηρέαζε σε τέτοιον βαθμό.

Όμως, πιάνω τον εαυτό μου αυτές τις μέρες ασυναίσθητα να δυσκολεύομαι να χαμογελάσω και γενικά να θέλω να δω κάθε λίγες ώρες αν υπάρχει κάτι νεότερο σε σχέση με το ατύχημα ή ένα όμορφο αφιέρωμα για τη ζωή, τη δράση, την καριέρα του «Black Mamba».

Από τη ζωή έφυγαν, εκείνο το τραγικό πρωινό, εννιά άνθρωποι. Καλώς ή κακώς, όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος με παγκόσμια επιρροή και καθολική αποδοχή και αναγνώριση, είναι είδηση.

Και δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι να έχουν «πρόβλημα» με όσους στεναχωριούνται για τον θάνατο του Μπράιαντ, με το επιχείρημα πως «μα και άλλοι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή». Κάθε μέρα φεύγει κόσμος από τη ζωή. Ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής της ίδιας. Και είναι αυτός που μας κάνει όλους τόσο ίσους μεταξύ μας.

Από τον τελευταίο άστεγο άνθρωπο της Γης μέχρι τον πιο διάσημο αθλητή, τον πιο ισχυρό και χαρισματικό ηγέτη. Για όλους έρχεται το τέλος. Δυστυχώς για κάποιους έρχεται νωρίτερα, εξαιτίας ενός ατυχήματος, μιας ασθένειας ή εντελώς αναπάντεχα, χωρίς λόγο και αιτία. Ο Κόμπι, αν μη τι άλλο, πρόλαβε να διδάξει στους επόμενους σούπερ σταρ πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς όταν φτάσει τόσο ψηλά.

Μπορείς να παραμείνεις ανθρώπινος, ακόμα κι αν θεωρείσαι από πολλούς ως ο καλύτερος που έπαιξε ποτέ μπάσκετ. Μπορείς να δίνεις το παράδειγμα μέσα κι έξω από τα παρκέ. Μπορείς να εμπνεύσεις εκατομμύρια ανθρώπους να μην σταματούν ποτέ να κυνηγούν τα όνειρά τους.

Αυτός ήταν ο Κόμπι. Ένας τεράστιος αθλητής, από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Αλλά και ένας άνθρωπος που βοηθούσε τους πάντες με την οικονομική του άνεση, ένας λατρεμένος Αμερικανός και παγκόσμιος πολίτης. Αιωνία σας η μνήμη, Κόμπι και Τζιάνα.