Είναι κάποιες σκηνές που βλέποντάς τες σε κάνουν να τρομάζεις και να διερωτάσαι μέχρι πού μπορούν να φθάσουν οι νεαροί οπαδοί που είναι δήθεν «οργανωμένοι» σε συνδέσμους φιλάθλων. Μπορούν ακόμα και να σκοτώσουν οπαδό αντίπαλης ομάδας όταν τον βρουν κάπου μόνο του; Δεν ξέρω, επαναλαμβάνω, τρομάζω! Είδα τη σκηνή να επαναλαμβάνεται στους δρόμους της Λεμεσού. Άγνωστοι κουκουλοφόροι έριξαν κάτω έναν «αντίπαλο» και τον κλοτσούσαν με πρωτοφανή μανία. Παρόμοιες σκηνές είδα παλιότερα να συμβαίνουν και αλλού.

Η κάρτα φιλάθλου ήταν σωτήρια κίνηση για το ποδόσφαιρό μας, έστω κι αν οι ομάδες μας υποστηρίζουν ότι έχασαν κέρδη από τη μείωση της παρουσίας των διαμαρτυρόμενων οπαδών στα γήπεδα. Γλύτωσε που λέτε το ποδόσφαιρό μας, αλλά αυτοί που δηλώνουν «οργανωμένοι» δεν έφυγαν ποτέ, υπάρχουν κι αναμένουν την πρώτη ευκαιρία για να χτυπήσουν.

Έτσι έγινε και την περασμένη εβδομάδα στη Λεμεσό. Κάποιοι «σούπερ ανόητοι» προκάλεσαν. Άλλο που δεν ήθελαν οι άλλοι... Ξεκίνησε η αντιπαράθεση και ο πόλεμος. Πρώτα έγινε η «μάχη» στον Εναέριο και μετά ο εμπρησμός του οικήματος, έτσι απλά «για να μάθουν να μην τα βάζουν μαζί μας», όπως έκραζε ένα παιδί την ώρα που η ομάδα αποχωρούσε κι αφού άναψαν τη φωτιά.

Θα πρέπει πλέον όλοι να κινητοποιηθούν και να συνεργαστούν πριν φθάσουμε σε πολύ χειρότερα. Και μιλούμε για τους γονείς, τους δασκάλους στα σχολεία και την Αστυνομία. Το θέμα πλέον δεν είναι να τους δείρεις αλλά να τους πείσεις ότι πρέπει να μάθουν να συμπεριφέρονται ως άνθρωποι, πολίτες μιας μοιρασμένης χώρας...