Πέτρο μου, γλυκέ μου Πέτρο, σήμερα (15:00, Απ. Ανδρέας, Πλατύ Αγλαντζιας) θα σε αποχαιρετήσουμε οριστικά από τούτη την επί της γης ζωή. Το σώμα σου θα το αγκαλιάσει η μάνα Γη και η ψυχή σου θα γίνει ένας πανέμορφος λευκός άγγελος. Κι αν υπάρχει παράδεισος, Πέτρο μου καλέ, θα περάσεις ολόισια τις ουράνιες πύλες για να πάρεις τη θέση που σου αξίζει.

Πέτρο Παπαδόπουλε, λεβέντη γιε του μάστρου μας, γιε του ΠΟΛΙΤΗ, γιε δικέ μας και αδελφέ των νεότερων συναδέλφων στο κτίριο της Βουλγαροκτονου, θα μας λείψεις. Το χαμόγελο σου, η γλυκιά σου μορφή, είναι δυσαναπλήρωτα. Κάνεις άλλος σαν εσένα δεν θα υπάρξει. Εσύ Πέτρο μου είχες πάνω σου κάτι που ελάχιστοι άλλοι το έχουν, την ανθρωπιά και την αληθινή αγάπη.

Πέτρο μου, ξέρω ότι μας αγαπούσες όλους, μα περισσότερο την οικογένεια σου και πιο πάνω ακόμα την Ελίνα σου. Την γνώρισες στα εφηβικά σου χρόνια και από τότε δεν την άφησες πότε! Αυτό θα πει αγάπη, έρωτας! Έγινε και η Ελινα, μαζί σου, ένα κομμάτι του ΠΟΛΙΤΗ.

Κουράγιο μάνα - πατέρα, κουράγιο Ελίνα μας. Σήμερα παραδίδετε στους ουρανούς ότι πιο πολύτιμο είχατε. Ο πόνος είναι αβάστακτος, δεν μπορεί να μην είναι. Όμως, Γιάννη, μάστρε μου, θέλω να είσαι πάντα υπερήφανος για τον Πετρή μας. Τέτοιοι λεβέντες γιοι σπάνια γεννιούνται κι έστω κι αν σε αυτή τη ζωή παρέμεινε μόνο 36 χρόνια, φρόντισε ο ίδιος, όλοι κάτι να έχουμε για να θυμούμαστε. Εκείνο το γλυκό, αφοπλιστικό χαμόγελο, ουδέποτε θα μας εγκαταλείψει, θα είναι πάντα εδώ!

Καλό ταξίδι γλυκέ μας Πέτρο! Κι αν υπάρχει παράδεισος...