Τις προάλλες το σκεφτόμουνα. Τι είναι αυτό που διακρίνει και καθιστά μοναδικό τον Φώτη Παπουλή και μπορεί να πρωταγωνιστεί σε ψηλό επίπεδο στα 37 του χρόνια;

Είναι η περιστροφική του κίνηση-άδειασμα που ακολουθείται από το πλασέ που φέρει 100% τη σφραγίδα του; Είναι το κουβάλημα της μπάλας στην κόντρα επίθεση για περίπου 50 μέτρα και η εξεύρεση της σωστής πάσας την κατάλληλη στιγμή; Είναι και αυτά, απλά στον αγώνα της Ομόνοιας κόντρα στην Ένωση την περασμένη Κυριακή, ανακάλυψα τι είναι αυτό που σε αφήνει αποσβολωμένο στον διεθνή μεσοεπιθετικό με την ανδρών και φεύγεις από το γήπεδο και θυμάσαι την αφεντιά του.

Είναι η ουσία. Ακούγεται απλό, αλλά αναμφίβολα δεν είναι.

Ο «Πάπου» φροντίζει όσες επαφές έχει με την μπάλα, να αξιοποιηθούν σωστά. Είτε αυτό είναι πάσα, είτε διείσδυση στα αντίπαλα καρέ, είτε η γνωστή κίνηση που φέρει την επωνυμία του. Το πετυχαίνει γιατί γνωρίζει -σχεδόν με ακρίβεια θα έγραφε κανείς- πότε θα επιδιώξει να γίνει αποδέκτης της μπάλας και σε ποιον χώρο και πού πρέπει να κινηθεί για να είναι ωφέλιμος στο κοινό επιθετικό καλό της ομάδας.

Διαθέτει ένα γλυκό άγγιγμα της μπάλας, το οποίο πιθανώς να μην αναπτύσσεται μέσω της προπόνησης και μοιάζει περισσότερο με ατομικό χάρισμα. Στο γήπεδο όμως το εξέλιξε κι αυτό, μετατρέποντάς το σε μία εξαιρετική υποδοχή της μπάλας που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο τέλεια γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του.

Συμπερασματικά, η εμπειρία και η ποδοσφαιρική σοφία καλλιεργούνται ανάλογα με τον ποδοσφαιριστή και δεν είναι καν δεδομένη. Δεν έρχεται δηλαδή ούτε σε όλους, ούτε σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Θυμάμαι και μια συνέντευξη του Γιάννου Οκκά που έλεγε «εάν έπαιζα μπάλα στα 20 μου, με το μυαλό των 35, θα έτρεχα πολύ λιγότερο». Όντως, για να το κάνεις χρειάζεσαι όμως και το ανάλογο ποδοσφαιρικό iq, κάτι που έχουν και οι δύο.