Με συγκλόνισε η είδηση για το θάνατο του Ντίνου Μιχαηλίδη. Σχεδόν με έπιασε στον ύπνο αν και το γνώριζα ότι τους τελευταίους μήνες έδινε σκληρή μάχη, όπως τότε που έτρεχε στους στίβους των γηπέδων, ποτέ ως αθλητής και καλαθοσφαιριστής και αργότερα ως γυμναστής.

Ο Ντίνος Μιχαηλίδης, δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος του αθλητισμού που ήλθε κι έφυγε ξαφνικά. Έχει μεγάλη ιστορία, τόσο μεγάλη που το όνομα του κατατάχθηκε εδώ και καιρό στους άριστους των αρίστων του αθλητισμού μας.

Εμείς, η γενιά του 60 μαζί του μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε στις μεγάλες του αθλητισμού - Ολυμπισμού αξίες. Ίσως γι αυτό και είμαστε κάπως διαφορετικοί και πιο ευαίσθητοι από τους άλλους. Ο Ντίνος έβαλε το χεράκι του...

Δάσκαλε, φίλε, αθλητή, παράγοντα, Ντίνο Μιχαηλίδη, δεν σε αποχαιρετούμε αλλά σε δοξάζουμε και σε ευχαριστούμε γιατί μας δίδαξες σωστά! Οι Θρύλοι δεν φεύγουν ποτέ κι εσύ ήδη πήρες θέση στο μικρό κατάλογο των Θρύλων του κυπριακού αθλητισμού. Αυτό το κατέγραψε ήδη η ιστορία...