Απόψε ο Χάμπος θα σηκώσει στον ουρανό του Τσιρείου το βαρύτιμο τρόπαιο του πρωταθλήματος. Οι κόποι, οι θυσίες, οι πολλές προσπάθειες, ο ιδρώτας, το άγχος τόσων χρόνων, η χαρά, η υπερηφάνεια, η συγκίνηση βρίσκονται σε εκείνη την κούπα που θα πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Που θα γεμίσει φιλιά. Είναι η στιγμή της λύτρωσης ενός κόσμου που έζησε άπειρες χαρές τα τελευταία χρόνια με προκρίσεις σε ομίλους, σπουδαία αποτελέσματα, κατακτήσεις κυπέλλων, αλλά και λύπες, θυμό, απογοητεύσεις. Κλάμα. Είναι η στιγμή της λύτρωσης για τον μαέστρο Τσόρνιγκερ και την ορχήστρα του, για όσους βρίσκονταν μπροστά και πίσω από το όραμα. Είναι η μεγάλη στιγμή της λύτρωσης του Νίκου Κίρζη, ο οποίος πριν από μια δεκαετία πήρε τα διοικητικά ηνία και αφού νοικοκύρεψε τον Απόλλωνα, άρχισε να χτίζει σιγά-σιγά κάτι μεγάλο.

Σήμερα, όταν ο Χάμπος σηκώσει στον ουρανό του Τσιρείου τον τίτλο θα είναι η απόδειξη ότι έχει μεγάλη σημασία το ταξίδι. Δίχως το ταξίδι, ας είναι και φουρτουνιασμένο, δεν υπάρχει προορισμός. Σήμερα, αποδεικνύεται ότι ο στόχος επιτυγχάνεται όταν υπάρχουν η επιμονή και η υπομονή. Ότι δεν πρέπει να τα παρατάς. Ακόμη κι αν πικραθείς και στεναχωρηθείς. Όπως, ανάμεσα σε άλλα, έγινε το 2017-18 όταν η ομάδα κεντούσε αγωνιστικά, αλλά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι στο ΓΣΠ έχασε τον προσανατολισμό της. Τον βρήκε λίγα χρόνια αργότερα στο Τσίρειο, σβήνοντας την περίφημη έκφραση πολλών ότι «αφού δεν το έπιασε φέτος, δεν θα το πιάσει ποτέ». Ο Νίκος Κίρζης είχε δύο επιλογές: να το βάλει στα πόδια ή να συνεχίζει να σμιλεύει το όνειρό του. Προτίμησε τον δεύτερο δρόμο. Σήμερα δικαιώνεται. Δικαιώνονται και όσοι πίστεψαν στο όραμά του...