Δεκάδες μεταγραφές από διάφορες χώρες πραγματοποίησαν οι κυπριακές ομάδες, αρκετές εκ των οποίων εκμεταλλεύτηκαν την τροποποίηση του κανονισμού για τις μεταγραφές και απέκτησαν 17 ξένους/κοινοτικούς ποδοσφαιριστές. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι σχεδόν κάθε χρόνο το έργο επαναλαμβάνεται από τους πλείστους συλλόγους, οι οποίοι ξοδεύουν ένα σωρό χρήματα για μεταγραφές.

Αυτή η πρακτική, εντούτοις, φανερώνει και αδυναμίες από πλευράς των ομάδων όσον αφορά τον στόχο τους για εντοπισμό καλών ποδοσφαιριστών. Αν γίνεται καλή αξιολόγηση, γιατί οι τόσες προσθαφαιρέσεις κάθε τέλος της σεζόν και τον Γενάρη; Οι πολλές και συνεχείς αλλαγές στα ρόστερ από τους ιθύνοντες των συλλόγων αποσκοπούν στο να βελτιώσουν την εικόνα των ομάδων τους, ωστόσο, το «χτίζω και χαλάω» φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Κι αυτό διότι δεν αφήνεται η ομάδα να ωριμάσει, να δέσει, να μάθει ο ένας παίκτης το παιχνίδι του άλλου. Συνεπώς, δεν πρέπει να διερωτόμαστε γιατί απουσιάζει το θέαμα από τα κυπριακά γήπεδα. Μία ποδοσφαιρική ομάδα «χτίζεται» μέσα στον χρόνο.

Η ίδια συζήτηση μπορεί να γίνει και για τις συνέπειες που προκαλούν οι συχνές αλλαγές προπονητών. Λύνοντας τη συνεργασία με έναν προπονητή και προσλαμβάνοντας έναν νέο, μία ομάδα προσδοκά, ασφαλώς, στη βελτίωση της απόδοσής της. Ωστόσο, ξεχνάμε ότι κάθε προπονητής έχει τη δική του μέθοδο δουλειάς και φιλοσοφία, η οποία δεν είναι δυνατόν να μεταδοθεί στους ποδοσφαιριστές από τη μία μέρα στην άλλη.

Για την κατάκτηση των στόχων (τίτλος, ευρωπαϊκά εισιτήρια, κ.ά) μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο και άλλοι παράγοντες εκτός από τους καλούς ποδοσφαιριστές που μπορεί να έχει μία ομάδα, όπως οι συγκυρίες. Ωστόσο, οι συνδυασμοί, οι αυτοματισμοί, η χημεία και γενικότερα το θέαμα που φέρνει τον κόσμο στα γήπεδα δεν «αγοράζονται» με χρήματα. Διαδραματίζουν ρόλο και τα χρήματα, βεβαίως, αλλά προέχει η εφαρμογή ενός μακροπρόθεσμου πλάνου που δεν θα αλλάζει κάθε έξι μήνες ή έναν χρόνο.