ΤΗΣ ΣΟΝΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Στα χέρια μου έπεσε πρόσφατα ένα ενδιαφέρον άρθρο του 1967 από την εφημερίδα «Φίλαθλος». Δημοσιεύεται στις 22 Μαΐου συγκεκριμένα και αναφέρεται στις προσπάθειες ομάδας για ένα νέο ξεκίνημα, όπως τονίζεται χαρακτηριστικά. Ρίχνοντας μια περίεργη ματιά στις κινήσεις στις οποίες είχε ανακοινώσει ότι θα προβεί το συγκεκριμένο σωματείο, η διαπίστωση είναι ότι δεν άλλαξαν και πολλά σε σχέση με το σήμερα.

Σύμφωνα με το πλάνο που είχε καταρτιστεί, λοιπόν, πρώτιστο μέλημα ήταν η εξεύρεση ενός ποσού 3-5 χιλιάδων λιρών για το ξεκίνημα της νέας σεζόν, δεύτερο η πρόσληψη ξένου τεχνικού και η ανέγερση ιδιόκτητου οικήματος, στη συνέχεια θα προχωρούσαν σε μεταγραφές 2-3 έμπειρων ποδοσφαιριστών και στην απόκτηση νέων ταλέντων, ενώ είχαν σκοπό να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για εγγραφή νέων μελών στο σωματείο και για σύσφιγξη των σχέσεών τους.

Αν εξαιρέσουμε το χάσμα που χωρίζει τις σημερινές ομάδες με εκείνης της εποχής όσον αφορά τον προϋπολογισμό και τον αριθμό των μεταγραφών, δεν φαίνεται να υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στο πλάνο του τότε και του τώρα για την… ανόρθωση ενός σωματείου, όπως λέει και το άρθρο. Η διαφορά, ωστόσο, εντοπίζεται στους στόχους. «Πάντα τα ανωτέρω […] θα συντελέσουν εις την σημαντικήν άνοδον του ομίλου εις όλους τους τομείς, ήτοι: εθνικόν, πνευματικόν και κοινωνικόν τομέα».

Με τα λόγια αυτά το σωματείο γνωστοποιούσε τους στόχους του, μα παράλληλα όριζε τη θέση και τον ρόλο του στην κοινωνία. Σκοπός του δεν ήταν μόνο η δημιουργία μιας ομάδας που θα διεκδικούσε το πρωτάθλημα ή θα προσπαθούσε να διατηρηθεί στην κατηγορία ή απλώς να έχει μια αξιοπρεπή παρουσία, αλλά δήλωνε ενεργό μέλος μιας χώρας και μιας κοινωνίας, ενώ θεωρούσε χρέος του και την ανάληψη πνευματικής δράσης. Αλήθεια, πόσο αδικούν τον εαυτό τους τα ίδια τα σωματεία σήμερα που έχουν απολέσει αυτόν τον χαρακτήρα…

Αντί να αποτελούν πρότυπα για την κοινωνική και πνευματική τους δράση, πόσες φορές κάποια από αυτά δεν κατηγορήθηκαν ως φυτώρια χουλιγκανισμού, όπου έβρισκαν λόγο ύπαρξης ανεγκέφαλοι τραμπούκοι;

Αν όμως προσπαθούσαν να εμφυσήσουν στους φιλάθλους που τους ακολουθούν πιστά αρχές και αξίες, όπως ο σεβασμός στον συνάνθρωπο και κατ’ επέκταση στον αντίπαλο αλλά και στο διαφορετικό, σήμερα οι γονείς δεν θα χρειάζονταν να κλείνουν με τα χέρια τα αφτιά των παιδιών τους σε κάθε σύνθημα της κερκίδας, της δικής τους και της αντίπαλης.

Ίσως, μάλιστα, να βελτιωνόταν και το επίπεδο του δημόσιου ποδοσφαιρικού διαλόγου και στα ΜΚΔ να διαβάζαμε ουσιαστικές αναλύσεις για έναν αγώνα αντί για ύβρεις και ακαταλαβίστικα πια συνθήματα, βγαλμένα από μια άλλη εποχή.