Συμπληρώνονται σήμερα 51 χρόνια από την τουρκική εισβολή. Περάσαμε τον μισό αιώνα και πάμε, μέχρι πού, κανένας δεν γνωρίζει. Προφανώς πάμε για το γνωστό, «πάλι με χρόνια με καιρούς…». Τα πρώτα χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής στην Κύπρο, ήταν δύσκολα και για τον αθλητισμό. Τον αθλητισμό που δοκιμάστηκε με σκληρότητα αλλά όρθωσε το ανάστημα, πάλεψε με ένα σωρό κακουχίες κι επιβίωσε. 

Το σημερινό μας άρθρο δεν γράφεται απλά και μόνο για να τονίσει την προσφορά του αθλητισμού στον τόπο, μετά τα δύσκολα χρόνια της εισβολής. Πολύ περισσότερο γράφεται για να τονίσουμε την προσφορά των προσφυγικών σωματείων στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρό μας. Και τολμώ να το γράψω και θα το τονίζω πάντα, αν δεν υπήρχαν τα προσφυγικά σωματεία, πολλές κοινότητες θα τις ξεχνούσαμε. Και δεν έπρεπε να αφήσουν κάποια σωματεία να σβήσουν. Με τίποτα! Για παράδειγμα, δεν έπρεπε να χαθεί ο Νέος Αιώνας Τρικώμου, δεν έπρεπε να χαθεί η ΑΕΜ Μόρφου…

Σήμερα, ημέρα της συμπλήρωσης 51 χρόνων από τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής, η στήλη τιμά τα προσφυγικά σωματεία για την προσφορά τους στην Κύπρο. Τιμά την Ανόρθωση, τη Νέα Σαλαμίνα, τη Δόξα Κατωκοπιάς, τον Εθνικό Άχνας, τον Εθνικό Άσσιας, τον ΑΣΙΛ Λύσης, τον Διγενή Μόρφου, την ΠΑΕΕΚ Κερύνειας, τον Ηρακλή Γερολάκκου, τον Νέο Αιώνα Τρικώμου, την ΑΕΜ Μόρφου και πολλές άλλες ομάδες και σε άλλα αθλήματα, που κάτω από αντίξοες συνθήκες έδωσαν εκείνο τον ωραίο και ηρωικό αγώνα προκειμένου να παραμείνουν στη ζωή και να κρατήσουν ζωντανές τις μνήμες.

Σε αυτά τα σωματεία ίσως θα έπρεπε να απονεμηθεί το ανώτατο παράσημο της Κυπριακής Δημοκρατίας!