Ήταν μια δύσκολη απόφαση, αφού ο ΑΠΟΕΛ δεν άντεχε να παραμείνει θεατής του πρωταθλήματος για δεύτερη σερί χρονιά. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που οι συσκέψεις διαδέχονταν η μία την άλλη στον Αρχάγγελο όταν αποχώρησε ο Σάββας Πουρσαϊτίδης. Τελικά η διοίκηση έδωσε τα κλειδιά του προπονητικού κέντρου στον Σωφρόνη Αυγουστή, ο οποίος μπορεί να μην έστειλε στην κορυφή τον Απόλλωνα, όμως μαζί του η ομάδα έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο (το καλύτερο μετά την εποχή Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον ΑΠΟΕΛ) και πανηγύρισε μεγάλες ευρωπαϊκές προκρίσεις.

Παρότι οι γαλαζοκίτρινοι ακόμη να εξασφαλίσουν θέση στο πρώτο γκρουπ, η απόφαση για την πρόσληψη του Αυγουστή θεωρούσα από την πρώτη στιγμή ότι ήταν σωστή. Πρόκειται για προπονητή που έδειξε έργο, έχει τη δίψα της κατάκτησης του πρωταθλήματος και ξέρει τι εστί Αρχάγγελος. Η ομάδα βγάζει ενέργεια, ζωντάνια και πάθος, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ίδιο τον Αυγουστή. Η κρίση για το κατά πόσον ήταν σωστή ή λανθασμένη μια απόφαση δεν μπορεί να κρίνεται πάντα εκ του «τελικού αποτελέσματος» (δηλαδή αν ο ΑΠΟΕΛ κατακτήσει ή όχι τον τίτλο), το οποίο άλλωστε μπορεί να είναι προϊόν συγκυριών.

Θεωρούσα ότι ήταν σωστή η επιλογή γιατί με ενδιέφεραν τα κίνητρα που οδήγησαν τη διοίκηση στη συγκεκριμένη απόφαση. Στην προκειμένη περίπτωση πιστεύω ότι απέφυγε το ρίσκο, ή αν θέλετε το μεγάλο ρίσκο. Βεβαίως και έχει σημασία το «τελικό αποτέλεσμα», αλλά δεν μπορεί να είναι το μόνο κριτήριο.

Για το αν η διοίκηση βρήκε επιτέλους μια μόνιμη λύση για τον πάγκο, εκτός του «τελικού αποτελέσματος» θα πρέπει να ληφθούν υπόψη διάφοροι παράγοντες, όπως η βελτίωση, η συνέπεια και ποια προβλήματα είχε να διαχειριστεί ο Αυγουστή. Εννοείται ότι θα έρθουν μέτριες εμφανίσεις και αρνητικά αποτελέσματα. Όμως, όταν ολοκληρωθεί η χρονιά, η διοίκηση θα πρέπει να λάβει υπόψη της τον κανόνα και όχι την εξαίρεση και να πράξει αναλόγως.