Εθνική Κύπρου: Μία σειρά με επαναλαμβανόμενη πλοκή, ή, αν προτιμάτε, μία σειρά όπως το «Κωνσταντίνου και Ελένης», που ενώ όλοι λατρεύουν να την παρακολουθούν στον ελεύθερό τους χρόνο, παράλληλα γκρινιάζουν και τους προκαλεί δυσαρέσκεια η συχνή προβολή της.

Τι να κάνουμε, αγαπητοί μου αναγνώστες; Αυτή είναι η Εθνική. Η απογοητευτική συνολική εικόνα που συνήθως παρουσιάζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει και να μας απωθεί. Ο λόγος;

Γιατί όλοι όσοι συμμετέχουμε στο οικοδόμημα που ονομάζεται «κυπριακό ποδόσφαιρο» ποτέ δεν κάναμε τίποτα ρηξικέλευθο για να αλλάξουμε αυτή την αρνητική και αποκρουστική κατάσταση. Μία κατάσταση που μοιάζει με το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια… αφού περιμένουμε να φυσήξει ο κακός ο λύκος για να συνειδητοποιήσουμε στιγμιαία τι κάναμε. Ακόμα και έτσι δεν περνάμε από την αναγνώριση των λαθών στις πράξεις διόρθωσης.

Εάν όντως θέλουμε να δούμε αυτή την Εθνική και την κάθε μελλοντική Εθνική να μας εκπροσωπεί επάξια, θα πρέπει να κάνουμε θυσίες, επικεντρωμένοι στο δάσος και όχι στο δέντρο. Προσωπικά, έχω μπουχτίσει να ακούω πως φταίει ο προπονητής, οι παίκτες, ο ένας, ο άλλος κ.ο.κ.

Σίγουρα μερίδιο πάντα θα έχουν οι πρωταγωνιστές, όμως μ’ αυτό δεν έχουμε ανακαλύψει ούτε τη χαμένη Ατλαντίδα, ούτε τον πρόγονο του homo sapiens. Όταν σου λείπουν τρεις ποδοσφαιρικές προσωπικότητες οι οποίες έχουν καθοριστική επίδραση στις εκβάσεις των αγώνων σου (Πιέρος, Λαΐφης, Κούσουλος), πώς να τους αντικαταστήσεις όταν δεν έχεις το βάθος για να επιλέξεις τους καλύτερους δυνατούς;

Δεν είναι το ίδιο να έχεις δεξαμενή κλήσης 50 ποδοσφαιριστών, με το να έχεις 80. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει κόσμος και δημοσιογράφοι να αφήσουν στην άκρη εγωισμούς και πρόσκαιρες απολαύσεις που προσφέρουν οι διασυλλογικές επιτυχίες και να πιέσουν τα σωματεία να συνάψουν με την ομοσπονδία συμφωνία κυρίων, η οποία θα προϋποθέτει την αναγκαστική χρησιμοποίηση 6 Κύπριων ποδοσφαιριστών στην αρχική ενδεκάδα. 14 επί 6 = 84, με τους μισούς ποδοσφαιριστές των πρώτων 7 ομάδων να έχουν περισσότερη σημασία, αφού πιθανώς να βρίσκονται σε πιο ανταγωνιστικό επίπεδο.

Επιπλέον, ας χρησιμοποιήσουμε, επιτέλους, ποδοσφαιριστές από την ακαδημία, τουλάχιστον δύο στην ενδεκάδα. Όσοι περισσότεροι Χένινγκ Μπεργκ βρεθούν, τόσο το καλύτερο. Είναι λογικό ο κόσμος να έχει συναισθηματική σύνδεση με τις ομάδες του και οι μεταγραφικές περιόδοι κάθε χρόνο δίνουν ψωμί σε ατζέντηδες, παράγοντες και συναδέλφους μου, καθιστώντας μας πρωταθλητές πανευρωπαϊκά στην ξενομανία.

Συνεπώς, αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις θα πρέπει να λειτουργήσουν γενναία και όχι τα «πιόνια στη σκακιέρα». Μπορούν;