Ομολογώ ότι νιώθω εξαιρετικά απογοητευμένος από τις τρεις απανωτές ήττες της Εθνικής μας ομάδας από τη Μάλτα και τη Σλοβακία εκτός έδρας και τη Ρωσία μέσα στο ΓΣΠ.

Η απογοήτευσή μου όμως μεγαλώνει καθώς διαπιστώνω ότι μας διακατέχει ηττοπάθεια. Η Εθνική μας ομάδα, όπως παρουσιάζεται τον τελευταίο καιρό, δεν μπαίνει στο γήπεδο για να κερδίσει αλλά μόνο για να έχει μια καλή παρουσία, χωρίς να το καταφέρνει ούτε κι αυτό.

Η εμφάνιση των διεθνών μας μέσα στη Μάλτα, έστω κι αν αγωνίζονταν για ένα ημίχρονο με 10 παίκτες, ήταν αποκαρδιωτική. Απέναντι σε μια σαφώς κατώτερη ποδοσφαιρική σχολή από τη δική μας, οι παίκτες εκείνο το βράδυ σήκωσαν ψηλά τα χέρια, με αποτέλεσμα να διασυρθούν. Ναι, ένα 3-0 από ομάδα δυναμικότητας της Μάλτας αποτελεί σίγουρα διασυρμό για τη δική μας Εθνική.

Με τη Ρωσία, έστω κι αν εδώ είχαμε απέναντ;i μας ομάδα μεγάλης δυναμικότητας, πάλι δείξαμε ηττοπάθεια. Εκτός του Λοΐζου, όλοι οι υπόλοιποι παίκτες έμοιαζαν φοβισμένοι μέσα στο γήπεδο και δύσκολα αναλάμβαναν οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Τέλος, στη Σλοβακία, με το που σκόραραν οι αντίπαλοι μπορούσαν να πετύχουν άλλα πέντε τέρματα και όχι άλλο ένα.

Συνολικά, στους τελευταίους τρεις αγώνες το σκορ για την Εθνική μας ήταν 0-7! Και ξέρετε τι με προβληματίζει ακόμα περισσότερο; Οι δηλώσεις του Νίκου Κωστένογλου, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας καθησυχάζει ότι στο μέλλον θα έλθουν καλύτερες εμφανίσεις που θα συνοδεύονται από θετικά αποτελέσματα.

Τώρα, από πού αντλεί την αισιοδοξία του ο κ. Νίκος, ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω. Προσωπικά, με όσα είδα τον τελευταίο καιρό, δεν αισιοδοξώ καθόλου…